brad/leo; 𝐡𝐢𝐠𝐡 𝐜𝐥𝐚𝐬𝐬 (4)

​

 𝐡𝐢𝐠𝐡 𝐜𝐥𝐚𝐬𝐬

pairing: brad pitt/leonardo dicarprio

rating: PG-18 ว้ายยยยย

(ในสปอยล์เป็น tagging บาปๆนะคะ ข้ามไปก็ได้เพื่อความเซอไพรส ฮุๆ)

แสดงสปอยล์

tagging: grinding, blowjob, mouth fucking, size kink, prostitution, dirty talk, riding, crossdress

​

(ภาพปกออกมาไม่บาปอย่างที่คิด หุๆๆๆๆ)

---

4

 

“อรุณสวัสดิ์”

มือหนาค่อยๆ ลูบแก้มร่างที่หลับสนิทจนเขาต้องค่อยๆ ลืมตา แบรดกับลีโอ นอนอยู่ด้วยกันบนเตียงห้าฟุต มองตากันเหมือนคู่แต่งงานกันก็ไม่ปาน ลีโอยิ้มเบาๆ แล้วขยับตัวเข้าไปซุกแผ่นอกอีกคน แบรดต้องยกแขนขึ้นกอดอย่างช่วยไม่ได้

“หมดเวลานอนแล้วนะ ตื่นเร็ว” แต่ลีโอก็ยังไม่ยอมลุก แบรดเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบหน้าผากอีกฝ่าย และเหมือนว่าไข้ของเขาจะหายหมดแล้ว “เดี๋ยวจะพาไปทำอะไรเจ๋งๆ”

ลีโอยิ้มที่มุมปากขณะที่กำลังหลับตา เขาไถลตัวลงไปในผ้าห่มจนอีกฝ่ายต้องเลิกผ้าขึ้นไปบนศีรษะคนข้างล่าง ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งบนตักคนที่นอนอยู่ เท้าเขี่ยผ้าห่มให้ออกไปพ้นตัว มือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อแขนขาวบนอกตัวเองออกและเลียริมฝีปาก ก่อนจะเผยให้เห็นกางเกงหนังขาสั้นและสายรัดตัวสีดำเข้มที่เขาใส่เมื่อเช้าตรู่ก่อนจะหนีกลับไป แค่เพียงมองก็ทำให้ฝ่ายคนข้างล่างรู้สึกแน่นในกางเกงแล้ว แต่แบรดไม่ได้พูดห้ามอะไร

ร่างบางโค้งตัวมากระซิบที่ข้างหู “ผมมีอะไรที่เจ๋งกว่าเยอะ” ก่อนเขาจะโยกเอวช้าๆ แรงเสียดทานที่กางเกงหนังของเขาส่งลงตรงไปถึงใต้เนื้อผ้าของอีกฝ่าย แบรดเสียจังหวะการหายใจไปขณะนึง เขาลืมตาขึ้นมาเห็นลีโอใช้แขนวางที่หน้าท้องของเขาเพื่อทรงตัวไว้ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเผยอออกเล็กน้อย ส่วนเอวของเขาขยับไปมาด้วยความอ่อนโยนแต่รุนแรง เมื่อลีโอสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อข้างล่างนั้นตื่นอย่างเต็มตัว เขาจึงขยับตัวลงไป ใบหน้าตั้งตรงกับขอบกางเกงของแบรด และเจ้าของก็ดูจะไม่หือไม่อืออะไร

“ตรงนี้ห้ามดูนะ” ลีโอพูดเชิงตลกพลางยกผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัวของเขาเอง อีกคนสะดุ้งเล็กน้อย นั่นทำให้แบรดมองไม่เห็นสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำ และเขาคงจะไม่มีสิทธิ์ได้มองเห็นสีหน้าของลีโอเมื่อเขากำลังทำเรื่องแบบนั้นด้วยละสินะ แบรดเอื้อมไปที่ปลายเตียง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟสูบ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงกางเกงของเขาถูกเลิกลงไปถึงเหนือเข่า เขาสัมผัสได้ถึงริมฝีปากของอีกคนโอบรอบเจ้าโลกของเขาแทบจะทันที เจ้าของตกใจพลางหายใจสะดุดเสียงดังด้วยบุหรี่ที่อยู่ระหว่างริมฝีปาก เขารู้สึกถึงฝ่ามือลูบคลำส่วนฐานกลมไว้ และทั้งโพรงปากแทบจะสำรวจแก่นกลางไปทั้งหมดแล้ว ศีรษะของลีโอเลื่อนขึ้นลงเป็นจังหวะ แบรดทำได้แต่ชายตามองจากข้างบนผ้าห่ม พลางหายใจแทบจะไม่เป็นจังหวะ ให้ตายสิ เจ้าเด็กนี่มันเก่งจริงๆ ด้วย

“ลีโอ…”

จนถึงจุดที่เขาทนไม่ไหว แบรดลุกขึ้นนั่งและนำมือกดศีรษะนำทิศทางและความเร็วของริมฝีปากนั้นไว้ เขาเร่งสปีดมัน และกดลึกมากกว่าที่อีกฝ่ายไปถึง แบรดเงยหน้าพร้อมหลับตาด้วยความสุขที่กำลังก่อเกิด คนในผ้าห่มไม่ขัดขืนแต่มีเสียงครางและเสียงสำลักขึ้นมาเป็นระยะๆ ฝ่ามือทั้งสองข้างของร่างในผ้าห่มเท้าทรงตัวไว้ที่ขาอ่อนอีกฝ่ายเพื่อความทะมัดทะแมง และเตรียมตัวเมื่ออีกฝ่ายปลดปล่อย ซึ่งเป็นเวลาไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ใบหน้าของเขากดจมลงไปลึกสุดพร้อมรับการปลดปล่อย แบรดถอนหายใจเสียงดังเมื่อเขาไปถึงฝั่งฝัน ฝ่ามือของเขากดแน่นและนิ่งสนิท เมื่ออาการสงบลง เขาค่อยๆ ปล่อยตัวจากร่างบางในผ้าห่มและทิ้งตัวลงไปที่หมอนอีกครั้ง ลีโอเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วขยับตัวไปให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าของเขา เผยให้เห็นริมฝีปากที่บวมแดงจากแรงกระแทก ใบหน้าแดงก่ำที่มีคราบน้ำตาเปรอขอบแก้มเล็กๆ เขาเผลอปากออกให้เห็นของเหลวสีขุ่นที่ปลายลิ้น ก่อนลีโอจะใช้นิ้วเข้าไปคลอเคลียด้วยและขบดูดมันอย่างยั่วยวน

“โอ้ย ผมเกือบตาย ของคุณเท่าไหร่เนี่ย”

“ซักเจ็ดละมั้ง?”

“มั้งหรอ คุณต้องไปเทคยาที่ไหนมาแน่ๆ นั่นมันเกือบจะแปดอยู่แล้ว คุณต้องไปวัดใหม่เลย”

“แล้วไม่ชอบหรือไงล่ะใหญ่ๆ”

ลีโอยิ้มพลางยื่นศีรษะเข้าไปจูบกระหม่อมอีกคนเบาๆ แล้วลุกออกจากเตียง ค่อยๆ ถอดเสื้อวาบหวิวออกเหลือเพียงกางเกงขาสั้นที่โชว์ให้เห้นแก้มก้นเล็กน้อย แบรดไม่ได้รับคำตอบแต่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มอยู่ “ไม่ยอมตอบหรอ กำลังคิดว่าชอบไซส์ไหนอยู่ละสิ”

อีกฝ่ายหันหลังกลับมา ยิ่งทำให้แบรดมองเห็นแพ็คเกจของเด็กน้อยใต้ร่มผ้ามากขึ้น “ไม่เน้นที่ไซส์ ผมเน้นที่ท่ามากกว่า”

อึ้ก โดนแบบนี้ทำให้ใจไม่ดีเข้าไปใหญ่เลย

“แบบแรงๆ เนี่ยน่ะหรอ”

“โอ้ แบบนั้นยังไม่เรียกครึ่งนึงของคำว่าแรงแบบผมเลยนะแบรด” ลีโอยิ้ม เดินกลับไปก้มตัวลงจูบอีกฝ่ายเบาๆ อีกครั้ง “ไว้วันหลังผมจะสอนให้” เขาเดินกลับไปที่ห้องครัวเพื่อหาน้ำเปล่ากิน แบรดลุกขึ้นนั่งพิงขอบเตียงพลางพ่นลมบุหรี่ออก

“ลองใส่เสื้อผ้าแบบนั้นอีกสิ แล้วเดี๋ยวจะรู้กันว่าใครจะแรงกว่า” เขายิ้มให้อีกฝ่ายโดยที่สายตาล็อกไว้บั้นท้าย ลีโอหันกลับมายิ้มให้แล้วยกน้ำในแก้วขึ้นดื่ม

“เออใช่ แพลนวันนี้ ฉันกับเพื่อนจะไปปล้นแบงค์ แต่ถ้านายสนใจจะมาก็มาด้วยก็ได้”

“แบบนั้นแล้วคุณจะไปมีสเน่ห์อะไรล่ะ ไปเลย ไปหยิบเงินก้อนโตกลับมา ผมจะได้รอให้รางวัลคืนนี้” ลีโอหยิบซองบุหรี่ที่อยู่ตรงนั้นขึ้นมาจุดสูบตามขณะที่มืออีกข้างยังคงถือแก้วน้ำ

“ถือว่ารอดไป เพราะวันนี้วันเสาร์ เอามือสมัครเล่นแบบนายไปจะลำบากเอาเพราะตำรวจเยอะ เดี๋ยววันจันทร์ฉันค่อยพานายไปปล้นใหม่”

“จริงอ่ะ” ฝ่ายเด็กน้อยหันขวับเข้ามามองด้วยความตื่นเต้น งานปล้นฟังเหมือนเรื่องในการ์ตูนเลย ถ้าได้ทำเองคงจะน่าสนุกไม่น้อย “ไปๆๆๆๆ”

“ได้สิ”

 

บ่ายวันนั้น

แบรดออกจากห้องไปพร้อมชุดมิดชิดตั้งแต่สายๆ ยังต้องมีแพลนไปปรึกษากันก่อนทำอาชญากรรม ลีโอเดินทางกลับไปที่ห้องเดิมของตัวเอง เรเชลยังไม่กลับมา อาจจะเพราะโดนเรียกเข้าโรงพักอยู่ที่ไหนซักที่ซึ่งเธอมักจะโดนทุกทีทุกๆ เช้าวันเสาร์ เขาหยิบเสื้อผ้าวาบหวิวทั้งหมดของเขาใส่กระเป๋า เสื้อผ้าธรรมดาไปเพียงไม่กี่ตัว และก็ขโมยเงินเก็บในคลังทั้งหมดเกือบหนึ่งพันเหรียญของเรเชลใส่กระเป๋าตัวเองไป เหลือไว้ให้เธอดูต่างหน้าแค่ร้อยเดียวก็พอ จากนั้นลีโอก็เตรียมตัวย้ายไปที่บ้านใหม่ของเขา

แต่เขาก็นึกอะไรได้บางอย่าง

ลีโอหยิบหนังสือในเชลฟ์ออกมาดูเล่น ก่อนจะใช้มือสองข้างดึงทุกเล่มลงมากองที่พื้น หยิบขวดโลชั่นและแชมพูละเลงลงไปบนพื้นห้องน้ำและบนเตียงของเรเชล เขาเดินไปที่โซนศิลปะของเธอ หยิบสีน้ำมันในกระปุกออกมาสาดใส่ภาพวาดบนขาตั้งที่ที่เธอกำลังใช้อยู่ แล้วใช้พู่กันระบายมันไปทั่วจนไม่เหลือสภาพเดิม ลีโอหยิบอาหารทุกอย่างในตู้เย็นลงมากระแทกใส่ที่พื้นจนมันหก แตก เละเทะไปหมด เขาหยิบเสื้อผ้าของเธอไปวางไว้ในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำสบู่ และคิดว่าแค่นั้นคงน่าจะพอแล้ว ลีโอยักไหล่มองผลงานศิลปะของตัวเอง ก่อนจะหยิบของตัวเองและเดินกลับไปที่ห้องของแบรด

หลังจากที่เขาเอาของไปเก็บเสร็จ ลีโอเปลี่ยนมาใส่เสื้อกล้ามสบายๆ กับกางเกงขายีนส์ขายาว เดินลงไปหาแพนเค้กกินเป็นมื้อเช้าจากเงินที่เขาหยิบมาจากเรเชล จากนั้นก็ออกไปเดินเล่น จนเขาเดินมาถึงเขตชุมชนที่มีสนามเด็กเล่นและสนามกีฬา มีทีมกำลังเล่นบาสเกตบอลอยู่ ลีโอเดินเอามือเข้าไปเกาะที่ริมรั้วแล้วมองพวกเขาโยนลูกบอลไปมาอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งพวกเขาหยุด และคุยกันว่าสมาชิกทีมยังขาดไปคนหนึ่ง จนกระทั่งสายตาพวกเขาหันมามองเห็นเด็กคนหนึ่งที่ริมรั้ว ลีโอที่ไม่ได้ยินการสนทนาวงในตกใจเล็กน้อยเมื่อทุกคนหันมามองเขา ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาที่ขอบรั้วก่อนจะชวนเขาเข้ามาเล่น ลีโอยิ้มกว้างและตอบตกลง เขารู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กๆ อีกครั้ง สกิลบาสเกตบอลสมัยเรียนของเขายังคงดีอยู่ และท่าทางจะดีมากด้วยเมื่อเขาเป็นคนเก็บแต้มให้ทีมตัวเองเกือบทั้งหมด จนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนบ่ายแก่ๆ พวกเขาก็แยกย้ายกันกลับ และลีโอให้สัญญาว่าเขาจะกลับมาเล่นอีก คนที่เข้ามาชวนเขาจึงให้ลูกบอลสีส้มที่คุ้นตากลับไปเป็นตัวประกัน เจ้าเด็กน้อยที่ตัวเปียกเหงื่อจากกีฬาเดินกลับบ้านด้วยรอยยิ้ม

ลีโอเดินกลับมาถึงหน้าห้องของตัวเอง มองเห็นห้องตรงข้ามของไอ้ผอมคนนั้นเปิดประตูทิ้งไว้กว้าง ด้วยความสงสัยเขาจึงยื่นหน้าเข้าไปมอง ไอ้ผอมคนนั้นกำลังดูทีวีอย่างไม่แยแส เขาหันขวับมามองลีโอพร้อมประกายในดวงตาเหมือนครั้งแรกที่เขาเห็นเด็กคนนี้ ลีโอยืนคิดอยู่พักหนึ่ง “นายรู้จักฉันใช่ไหม”

ไอ้ผอมพยักหน้า

เดาไว้แล้วไม่มีผิด

ลีโอถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องแล้วล็อกประตูสนิท

“ไหนๆ เราก็เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว” ลูกบาสถูกโยนไปอีกฝั่งห้อง เสื้อกล้ามเปียกเหงื่อบนร่างบางค่อยๆ ถูกยกออกไปกองที่พื้น “เจ็ดสิบเหรียญ ฉันจะอมให้ ถ้านายทำตัวดีๆ ฉันจะให้ของแถม”

อีกฝ่ายพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เขาลุกขึ้นนั่งกับโซฟาดีๆ ก่อนจะค่อยๆ ถอดกางเกง ลีโอเอื้อมมือไปที่รีโมทเพื่อเปิดเสียงทีวีจนดังสุด และเริ่มทำงานของเขา

 

ก๊อกๆ

“ลีโอ?”

“อื้อ เปิดประตูให้ผมหน่อย”

แบรดที่เสร็จจากงานตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้วกำลังนั่งจำนวนเงินที่เขาได้มาบนโต๊ะในกางเกงขายาวตัวเดียว เดินไปเปิดประตูให้รูมเมทอีกคนเข้ามา ลีโออยู่ในเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้น ลูกบาสในมือ และใบหน้าของเขาแดงก่ำ

“ไปไหนมาล่ะเนี่ย”

“ไปเล่นบาสกับทีมชุมชนอ่ะ เขาขาดคนเลยชวนผมไป”

“หรอ ดีแล้วล่ะ มาดูนี่เร็ว” แบรดปิดประตูห้องและลากเด็กน้อยไปที่โต๊ะกินข้าว เงินกองเป็นฟ่อนๆ ถ้าคำนวณด้วยตาอาจจะเกือบหกร้อยเหรียญ ซึ่งนั่นก็มากพอแล้ว

“โห พวกพี่สุดยอดไปเลยอ่ะ” ลีโอมองตาเป็นมัน ครั้งล่าสุดที่มีเสี่ยมาเลี้ยงเขาและได้เงินจำนวนนี้กลับไปถือเองก็เกือบจะสามเดือนแล้ว และที่แบรดได้เงินก้อนนี่กลับมาได้เพียงแค่เลือกที่จะไปปล้น มันน่าสนุกเหลือเกิน แบรดเลื่อนเก้าอี้ลงไปนั่งและเตรียมนับเงินต่อ

“ช่วยกันไหม?”

 

ทั้งสองคนนั่งนับเงินกันถึงหัวค่ำ สรุปออกมาได้เจ็ดร้อยห้าสิบกว่าเหรียญ ลีโอยิ้มดีใจก่อนจะหยิบเงินก้อนใหญ่ที่ขโมยมาจากรูมเมทเก่าขึ้นมาทบอีกเกือบพันเหรียญ (เจ็ดสิบเหรียญที่เพิ่งได้มาเนียนๆ เข้าไปอยู่ในกองนั้นแล้ว) อีกฝ่ายยกมือขึ้นวางทบนศีรษะด้วยความตกใจ เขาเข้าไปอุ้มลีโอขึ้นลอยฟ้าด้วยความดีใจแล้ววางลีโอลงให้นอนบนเตียง ก่อนจะหยิบเงินบนโต๊ะลงมาโปรยใส่เด็กหนุ่มราวกับเป็นฝน ทั้งสองคนมีแต่เวลาดีๆ ด้วยกันในเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แทบจะเป็นความสุขที่สุดเท่าที่ลีโอเคยมีมาในรอบเดือน ถึงมันจะผิด มันอาจจะแปลก มันคือการขโมย และจริงๆ แล้วลีโอไม่ได้รู้จักไส้พุงของแบรด และแบรดเองก็ไม่รู้ของเขา แต่ในเมืองที่ห่วยแตกอย่างนิวยอร์คซิตี้ มีอะไรเกาะกินได้มันก็ต้องเกาะไปก่อนนั่นแหละ อะไรก็ได้ที่ทำให้ชีวิตในเมืองนี้ดูไม่น่าหดหู่ขึ้น เขาเชื่อว่าทุกคนก็คงคว้าโอกาสนั้นไว้

และสำหรับลีโอก็คือแบรดคนเดียวเท่านั้น

เขาชักชวนให้แบรดลงมานอนกับเขาเมื่อเตียงถูกปกคลุมไปเงินทั้งหมดแล้ว แบรดขยับตัวลงไปซบไหล่ของอีกคนในอ้อมกอด ลีโอยกแขนโอบคนข้างล่างไว้ด้วยความเอ็นดู รู้จักกันมานยังไม่ถึงหนึ่งวันแต่เขารู้สึกผูกพันธ์กับผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน ร่างบางจับใบหน้าของอีกคนขึ้นมาประทับริมฝีปากด้วย แบรดขยับตัวขึ้นคร่อมแล้วกดจูบให้แน่นขึ้น แต่เขาผละออกก่อนจะไปได้ไกลกว่านี้

“ฉันนึงแพลนคืนนี้ออกแล้ว”

ลีโอที่ยังคงเมาในจูบอยู่ใช้ลำเสียงปลายคอตอบ “หืม?”

“อยากลองปล้นดูไหม นิดๆ หน่อยๆ” แบรดพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ลีโอกลับขมวดคิ้วไม่มั่นใจ “เอ่อ…”

คนข้างบนลุกขึ้นยืนและดึงอีกฝ่ายให้ลุกตาม “ไว้ค่อยคิด ลงไปหาอะไรกินกัน ฉันมีร้านเด็ด” กว่าจะรู้ตัวลีโอก็โดนลากในมานั่งในร้านไดเนอร์ที่หัวมุมตึกซะแล้ว แบรดสั่งฟิชแอนด์ชิปกับช็อกโกแลตปั่น ลีโอได้เบอร์เกอร์กับเฟรนฟรายมาพร้อมนมกล้วยปั่น

“ที่ฉันคิดคืออย่างนี้” แบรดพูดพลางกินนมปั่นตามลงไป “ไปปล้นเหล้าที่ร้านสะดวกซื้ออีกฝั่งเมืองกลับมากินในห้องซักหน่อย ไปปล้นเงินอาจจะยากไปสำหรับนาย”

ลีโอเขี่ยเฟรนฟรายในจานเขา “ทำไมต้องไปอีกฝั่งเมืองด้วยล่ะ ทำไมเราไม่เอาเงินไปซื้อร้านใกล้ๆ แทน”

“ก็ไม่สนุกน่ะสิ” อีกฝ่ายยกบุหรี่ขึ้นสูบ “ฉันจะพานายเที่ยวเมืองด้วย”

เด็กหนุ่มทำตาถลน “ตอนสามทุ่มเนี่ยนะ”

“โอ้ย เรามีเวลาทุกวินาทีบนโลกนี้” แบรดยิ้มพลางเอื้อมหยิบฝ่ามือของอีกคนเข้ามาจูบเบาๆ ลีโอยิ้มหวานส่งกลับและพยักหน้าตกลงไปผจญภัยด้วย

ทันทีที่กินข้าวเสร็จ ทั้งคู่รถเมล์ไปจนสุดสายพร้อมมองบรรยากาศภายนอก และเมื่อลงจากรถ พวกเขาก็ลงไปสร้างความเสียหายให้ตัวเมือง สเปรย์ผนังบ้าง เตะกรวยถนนบ้าง หรือบางครั้งลีโอก็อยากจะเตะถังขยะหน้าบ้านของคนอื่นล้มเละเทะ เมื่อสร้างเรื่องวุ่นวายมากพอพวกเขาก็เดินขึ้นอีกสาย พูดคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยและจ้องมองความวุ่นวายของนิวยอร์คซิตี้ในตอนกลางคืน จนเวลาล่วงเลยมาถึงเกือบห้าทุ่มนี่เองที่แบรดพาลีโอลงที่สถานีหนึ่งที่ห่างจากบ้าน “พร้อมปล้นไหม”

“เอ้ะ ที่นี่หรอ” ลีโอตกใจพลางสอดส่องไปรอบๆ ส่วนนี้ของเมืองเป็นส่วนที่ไม่ค่อยมีคน เอาจริงๆ เขาเห็นคนที่เดินอยู่แถวนี้มีเพียงสี่คน และสองคนในนั้นก็คือพวกเขาเองด้วย ที่ป้ายรถเมล์มีร้านสะดวกซื้อหนึ่งเปิดไฟอยู่ร้านเดียว แบรดชี้นิ้วบอกว่านั่นคือร้านที่พวกเขาจะไปปล้น

“จำไว้นะ มันไม่น่ากลัว ทำตามที่ฉันบอก หยิบเหล้ามาแพ็คนึง แล้วเดินออกมาเลย เรื่องอื่นฉันจัดการเอง”

ถึงเวลาแล้วสินะ แต่ดูท่าทางแบรดจะตื่นเต้นมากกว่าเขาเองอีก ลีโอไม่ใช่ว่าไม่เคยขโมย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกๆ และเขาไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรซักเท่าไหร่เมื่อจะถึงเวลาปล้นจริงๆ ใช่ เขาอาจจะตกใจในตอนแรกๆ แต่เมื่อถึงเวลาทำมันก็ต้องทำแหละ เขายินดีจะลองปล้นไปพร้อมๆ กับมือโปรอย่างแบรด เด็กหนุ่มเดินนำเข้าไปที่ประตูร้านพร้อมๆ กับแบรดที่เดินตามมาข้างหลัง ลีโอเดินเข้าไปที่โซนอื่นเพื่อทำเหมือนกำลังเลือกซื้อ เมื่อเห็นว่าแบรดเริ่มเดินเข้าไปที่แคชเชียร์ เขาก็เดินไปที่แผงแอลกอฮอล์ หยิบออกมาหนึ่งแพ็ค ก่อนจะเห็นคนที่แคชเชียร์เดินสวนเขาเข้าไปที่หลังร้าน เขากลับไปมองที่แบรดเห็นว่าเขากำลังยกมือชวนให้รีบออกจากร้านในตอนนี้ ลีโอยิ้มกว้างแล้ววิ่งออกไปด้วยแพ็คเหล้าในมือ ก่อนทั้งคู่จะรีบโดดขึ้นรถเมล์ที่มาจอดพอดีกลับไปที่บ้านด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม

“เก่งมากลีโอ” เจ้าของแว่นตาสีชายกมือขึ้นลูบหัวคนข้างๆ

“ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย แบรดนั่นแหละ”

“เอาหน่า เราก็ช่วยกันๆ แหละเนอะ”

 

ทั้งสองคนกลับมาถึงห้องในเวลาหนึ่งชั่วโมงเศษๆ ทันทีที่ถึงห้องพวกเขาก็เปิดเหล้าขึ้นยกดื่มไปพร้อมๆ กัน ตะโกนเอะโวยวายกับกองเงินที่ยังวางเละเทะบนเตียง และพูดโม้ถึงเรื่องที่แบรดไปปล้นธนาคารมาวันนี้ ทั้งสองเต้นไปรอบห้องด้วยเพลงของ Led Zeppelin ดังมาจากเครื่องเล่นไวนิลของแบรด จนกระทั่งมาถึงช่วงที่พวกเขาหมดแรง แบรดทิ้งตัวลงไปนอนที่โซฟา โดยที่มีลีโอลงไปนอนทับข้างบน เหล้าของพวกเขาทั้งหกขวดหมดไปแล้วสามขวดครึ่ง แบรดกับลีโอเมาแค่เพียงนิดหน่อยเท่านั้น แต่เพราะความเหนื่อยจากการเต้นมากกว่าทำให้พวกเขาดูเมากว่าที่เคย

“ผมไม่เคยใช้ชีวิตสนุกขนาดนี้มาก่อนเลย”

“ไม่เคยเลยหรอ”

“ไม่มีโอกาสได้ทำน่ะ ผมอยู่คนเดียวมาตลอด เรื่องปล้นผมก็เคยแต่ว่าทำคนเดียวมันก็แค่ หยิบของออกมา แค่นั้นเอง นึกออกไหม”

“เพราะงั้นฉันถึงหาทีมยังไงล่ะ ฉันก็มีทีมเป็นของตัวเอง”

“จริงอ่ะ วันหลังเอาผมไปรู้จักหน่อยได้ไหม”

“ได้สิ” แบรดจูบลงไปที่หน้าผากอีกคน แล้วหยิบบุหรี่ที่ปลายนิ้วขึ้นมาสูบ พลางมองลงไปที่เลือนร่างของคนข้างบน มือของเขาวางไว้ที่เอวอีกฝ่าย ลีโอซุกใบหน้าลงไปที่แผ่นอกของเขา มือที่เอวนั้นค่อยๆ เลื่อนลงไปจับขอบกางเกง

“นายรู้ไหมว่านายน่ารักมากๆ เลย”

ลีโอยิ้ม พลางเลิกศีรษะขึ้นมามองอีกฝ่าย “น่ารักหรือน่าเ*ด?”

หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าเด็กคนนี้จนรู้ไส้รู้พุงมันแล้ว แทนที่แบรดจะทำเป็นหนี เขายิ้มที่มุมปากแล้วตอบกลับ “น่าจับเ*ดให้ลืมชื่อไปเลย”

ลีโอได้ยินพลางลุกขึ้นนั่งทับตักและจงใจร้องครางขึ้นเสียงดังเป็นการยั่ว “โอ้ย แบรด รู้สึกดีจังเลย” ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้เริ่มจับอะไรเขา ร่างข้างบนค่อยๆ ขยับเอวเสียดสีกับหน้าตักอีกฝ่าย ใบหน้าหลับตาพริ้มราวกับว่าโดนสัมผัสส่วนกลางอยู่ ลีโอกำลังกวนตีนเขา แต่แบรดไม่ยอมให้โดนเองอีกแล้ว เขาใช้มือข้างขวาที่ถือบุหรี่อยู่จี้มันลงไปที่ถาดแก้วข้างๆ ก่อนจะกดฝ่ามือทั้งสองข้างบีบที่เนื้อบั้นท้ายผ่านเนื้อผ้าไปเต็มมือ คนข้างบนกระดกแผ่นหลังโค้งไปข้างหลังพร้อมหลุดร้องเสียงดังแต่เอวก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหว แบรดถือโอกาสนั้นเลื่อนศีรษะขึ้นไปขบเม้มซอกคอขาว ได้รับเสียงตอบกลับมาเพิ่มอีก ฝ่ามือของแบรดค่อยๆ เลื่อนไปปลดกระดุมกางเกงยีนส์อีกคนออกและดึงมันออกไปจากขาได้สำเร็จ คนข้างล่างนำมือเลื่อนใบหน้าอีกฝ่ายเข้ามาประทับจูบ “คืนนี้ขอนะ” ก่อนแบรดจะกระแทกจูบเข้าไปอีกครั้ง

 

“อื้อ เสียว…”

พวกเขาไม่รอเคลียร์เตียงจากเงินพวกนั้นออกเลยตั้งแต่หัวค่ำ ร่างเปลือยเปล่าของลีโอเริ่มจะรู้สึกเจ็บแสบจากขอบธนบัตรที่เสียดสีไปมา แต่ไม่เจ็บเท่าช่องหลังของเขาที่ถูกสอดใส่เข้ามาด้วยแรงหนักๆ และขนาดเกินกับที่ผู้ชายคนอื่นจะมี ปกติแล้วลีโอไม่ถนัดเรื่องใช้เสียง เขายอมรับเลยว่าแบรดเป็นหนึ่งในคนที่ทำให้เขาแทบจะตะโกนออกมาได้ขนาดนี้ แบรดยกขาของอีกฝ่ายขึ้นพาดไหล่ตัวเองก่อนจะกระแทกเข้ามาอีกครั้ง เสียงของผิวหนังฟาดผิวหนังและเสียงเตียงกระแทกกับกำแพงดังลั่นไปทั่งห้องราวกับว่าจะส่งเสียงไปถึงห้องอื่นๆ แบรดเลื่อนศีรษะลงไปขบเม้มซอกคอขาว ลีโอจากที่รู้สึกหวาดเสียวมากอยู่แล้วเมื่อได้รับสิ่งอื่นเพิ่มทำให้เขาครางเสียงดังไปทั้งห้องพร้อมกับจังหวะที่เอวของเขา

“ใหญ่มากเลย อึก เจ็บ”

“โอเคใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร ชะ ชอบ ขอแรงอีก”

อีกฝ่ายไม่รอช้า ผละออกจากร่างบางลุกขึ้นนั่งหลังตรง ยกขาของคนข้างล่างขึ้นสูงมาจับขาอ่อนเพื่อทรงตัวไว้แทน ก่อนจะกระแทกเข้าไปสุดแรงในท่าทีทะมัดทะแมงมากขึ้น

“ชอบแบบนี้หรอ ชอบแรงๆแบบนี้ใช่ไหม”

“อื้อ” ลีโอตอบแล้วเปลี่ยนเป็นครางเสียงดังเมื่อถูกกระแทกเข้าจุดอ่อนไหว

“หืม เจอตัวแล้ว” แบรดยิ้มที่มุมปากก่อนจะขยับเข้าไปที่จุดนั้น ได้รับเสียงร้องพึงพอใจจากอีกฝ่ายออกมาไม่ขาดสาย ยอมรับเลยว่าของผู้หญิงมันก็รู้สึกดีจริงๆ แต่ของผู้ชายคนนี้มันน่าหลงใหลมากกว่าพวกเธอสามสิบล้านเท่า ก็ลองฟังดูสิ เสียงร้องครางอันหอมหวานได้แต่ขอเพิ่มอีก และปนไปด้วยชื่อของตัวเองในนั้น ใครจะไม่หลงไปอีกล่ะ

 

ไม่กี่นาทีต่อมาแบรดก็ได้ลงมานอนอยู่ในเตียงแทน ลีโอในชุดครอปสีชมพูหวานกับถุงน่องสีขาวนั่งอยู่บนตักเขาและทิ้งน้ำหนักบั้นท้ายลงมาอย่างไม่ขาดสาย มือทั้งสองของเขาพาดไว้ที่หลังศีรษะ หลับตาพริ้มเคลิ้มไปกับความรู้สึกทั้งหมด แบรดทรงตัวอีกร่างไว้ด้วยฝ่ามือของเขาที่เอว ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือหนึ่งเข้าไปช่วยสัมผัสแก่นกลางของอีกคนไว้ ลีโอถอนหายใจเสียงดังพลางทิ้งน้ำหนักตัวเองให้ตรงกับจังหวะฝ่ามือของแบรดไว้ ก่อนทั้งคู่จะไปถึงจุดสูงสุดและปล่อยออกมาพร้อมกัน

พวกเขาเข้าไปอาบน้ำด้วยกันและกลับมา (เก็บเตียงให้สะอาด) นอนกอดกันบนเตียงอีกครั้ง แบรดใส่กางเกงวอร์มตัวเดียว และลีโอก็ใส่เสื้อยืดสีขาวตัวเดิม

“บ้ามากเลย”

“ทำไมหรอ”

“ฉันทำแบบนั้นครั้งล่าสุดกับผู้ชายก็เกือบสิบปีมาแล้วน่ะ แต่พอทำกับนาย ฉันไม่ลังเลเลย”

ลีโอยิ้ม “เพราะแบบนี้ไงค่าตัวผมถึงแพง”

“แล้วฉันจะจ่ายกับอะไรดีนะ?” แบรดเอามือปัดเส้นผมออกจากใบหน้าอีกคน

“อยู่กับผมแบบนี้ไปนานๆ ก็พอ ได้ไหม” ลีโอกอดรัดแบรดแน่น ใบหน้าวางแนบสนิทกับแผ่นอก แบรดกอดตอบ “ได้สิ”

ลีโอค่อยๆ ผละออกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดให้เขาเองและให้แบรดบนเตียง เขาลุกขึ้นนั่งทับตักแบรดอีกครั้ง มือหนึ่งหยิบบุหรี่ไปวางไว้ที่ริมฝีปาก อีกมือหนึ่งค่อยๆ ลูบไล้ไปตามหน้าท้องที่เต็มไปด้วยรอยสักของอีกฝ่าย

“ถึงเวลาผมให้รางวัลปล้นแบงค์ของคุณแล้วสิ”

 

tbc

---

 

อ้ากกกก ดิฉันทำมันค่ะทุกคน

เมื่อวานเจอเป่าเทียนสิบบาท วันนี้ก็มาเป่าเทียนพรรษาต่อ เป็นไงล่ะ สะใจคุณเขาไหม

เรือเรากะลังจะดิ่งลงนรกแล้วค่ะทุกคน รัดเข็มขัดกันให้แน่นๆ นี่ยังแค่เบาๆ เดี๋ยวตอนหน้าจะเอาจริงๆแล้วนะ /หักนิ้ว

 

ปล. ตอนที่ห้าอาจจะมาช้าซักหน่อยนะคะเพราะช่วงนี้ยังสอบอยู่ แอ่กกก แต่เดี๋ยวจะพยายามทำตอนพิเศษแก้คิดถึงกันไปก่อนให้ค่าาาา

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่า ❤

​