brad/leo; 𝐡𝐢𝐠𝐡 𝐜𝐥𝐚𝐬𝐬 (1)

𝐡𝐢𝐠𝐡 𝐜𝐥𝐚𝐬𝐬

pairing: brad pitt/leonardo dicarprio

rating: PG-13

tagging: prostitution AU, implication of sex, drug, alcohol, abusing (ไม่ใช่จากแบรดนะ!)

author’s note: สอบเราไม่อ่านหนังสือนะคะ เราเปิดฟิคใหม่ เกร้สสส เป็นผลพลอยได้มาจากฟิคสั้นที่เคยแต่งให้เพื่อน (ติดเรทด้วยนะ) แต่ว่าเอามากาวกันต่อจนอยากแต่งขึ้นมาเป็นฟิคเป็นตัวเป็นตนซักหน่อย แถมเจอ fa ที่เพื่อนวาด based จากเอยูนี้อีกทีก็ตายสนิทเลยจ้า (1/2) 55555555 ของมันต้องแต่งๆๆๆๆๆๆๆ ฝากด้วยนะคะ ❤

1

กึง กึง

เสียงก่อสร้างปลุกร่างหนึ่งขึ้นจากนิทรา แบรด พิตต์ หนุ่มขาโจ๋ประจำซอยลุกขึ้นจากเตียงด้วยความหงุดหงิด เมื่อเขามองไปที่นาฬิกาก็ยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสียไปมากกว่าเดิมอีก เพราะตอนนี้เป็นเพียงเวลาเจ็ดโมงเช้า เจ้าเครื่องจักรนั่นปลุกเขาเช้าเกินไป! แบรดห้ามใจตัวเองไม่ได้พลางเดินไปที่หน้าต่างบานเล็กที่ห้องครัวของเขา เปิดมันออกและยื่นศีรษะออกไป

“หุบปากได้แล้วไอ้พวกเหี้*!”

เขาตะโกนออกไปสุดเสียงพร้อมแจกนิ้วกลางใส่เครื่องจักรกลก่อสร้างที่ห่างไปไม่กี่เมตรเท่านั้น และเขาก็มั่นใจมากว่าเจ้าพวกนั้นไม่มีใครได้ยินเขา หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มให้ตัวเอง พลางเดินเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่อชะล้างเหงื่อบนใบหน้า ก่อนจะเดินทางออกไปจากอพาร์ตเมนท์ที่คับแคบแห่งนี้ ระหว่างทางเขาได้ยินเสียงคู่ผัวเมียทะเลาะกันที่ห้องข้างๆ และห้องชั้นล่างก็มีผู้หญิงสองคนกำลังเอาอย่างสนุกสนาน ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเลยเนี่ยนะ?

แบรดใช้ชีวิตด้วยตัวเองบนเส้นทางทุจริตทุกอย่างในนิวยอร์คซิตี้ตั้งแต่อายุสิบหก ปัจจุบันอายุยี่สิบเก้า ไม่มีงานอะไรเป็นตัวเป็นตน มีแต่ทีมสเก็ตบอร์ดชุมชนกับอพาร์ทเมนท์ที่เขาแย่งมาจากลุงอัลไซเมอร์แก่ๆ คนนึงนี่แหละที่พอจะเป็นอะไรที่จะจับต้องได้สำหรับเขา เขาใช้ชีวิตกับการขโมย เป็นเด็กส่งยา หรือบางครั้งก็รับทำงานอะไรสกปรกไปวันๆ เขาไม่ได้มีอะไรมองให้อนาคตนัก เขาคิดแค่ว่ามีความสุขแค่วันนี้ไปก็พอ ถ้าให้เขามองว่าอีกยี่สิบปีเขาจะทำอะไรอยู่ ก็อาจจะกำลังนอนดูทีวีเนี่ยละมั้ง?

วันนี้วันศุกร์ ตอนเย็นไปแวะร้านเหล้าใกล้ๆ ซักหน่อยดีกว่า แต่ก่อนหน้านั้น ไปทักทายชาวทีมสเก็ตของตัวเองซักหน่อย แบรดกำชับสเก็ตบอร์ดสีฟ้าหม่นในมือเขาแน่น พลางโยนลงที่พื้นแล้วขึ้นไถลไปตามถนนพร้อมผิวปากร้องเป็นเพลงด้วยอารมณ์ดี

 

 

ลีโอค่อยๆ บรรจงเขียนอะไรซักอย่างลงบนกระดาษแผ่นเล็กข้างๆ ผู้ชายร่างโตที่กำลังนอนหลับสนิทและกรนเสียงดัง เขาโดนซื้อมาเมื่อคืนเพื่อทำเรื่อง “อย่างว่า” และเมื่อคืนเจ้าหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ก็ไม่ได้จ่ายตังก่อน ซึ่งปกติแล้วลีโอมักจะรีบตื่นและหนีไปก่อนที่ลูกค้าจะตื่นในเช้าวันต่อมา แต่เห็นว่าเช้านี้เขาจะต้องหยิบเงินค่าจ้างออกไปซักหน่อย จะเสียหายอะไรถ้าเขาจะทิ้งโน้ตสั้นๆ ไว้ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักหรูระดับกลางๆ

“ผมหยิบเงินออกไปตามจำนวนที่เราคุยกันไว้เมื่อคืนแล้ว ขอบคุณมากสำหรับเมื่อคืน ไว้เจอกันเมื่อคุณมีเงินอีก”

เมื่อออกมาจากตึกใหญ่และได้สัมผัสกับลมเย็นเจ็ดโมงเช้าที่ผ่านตัว ลีโอก็ต้องกระชับชุดโค้ทหนาที่คลุมตั้งแต่ต้นคอจนถึงเลยหัวเข่าของเขาบีบเข้าหาตัวมากขึ้น โค้ทนี่เป็นโค้ทตัวโปรดของเขาเพราะว่า ในทุกๆ เช้า เสื้อผ้าที่เขามีจะเป็นชุดทำงานจากคืนก่อนเสมอ และมันก็ไม่ค่อยจะดูสบายหูสบายตาสำหรับชาวเมืองทั่วไปหรอกนะ แต่ชุดนี้ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและสบายใจมากกว่าเตียงนอนของเขาเองอีก

ลีโอนาร์โด ดิคาปริโอ เกิดและโตมาที่นิวยอร์ค เรียนยังไม่จบมัธยมปลาย แต่ตอนนี้เปลี่ยนชีวิตมาขายบริการตามร้านเหล้าทุกซอกทุกมุมของเมือง ไม่มีใครไม่รู้จักเขาในนามแฝง บิลลี่ เป็นชื่อที่ค่อนข้างธรรมดาแต่มีความหมายกับลีโอมาก เขาไม่ได้เลือกที่จะมาเส้นทางนี้ แต่พออยู่เข้าไปนานๆ ก็ชักจะหลงในสเสน่ห์ของมันบ้างแล้ว ลีโอสอดส่องไปรอบข้างก่อนจะเดินหายไปกับเหล่าฝูงคนที่เดินพลุกพล่าน

จุดแรกที่เขาหยุดคือร้านขายยา มือบางเอื้อมหยิบเศษเงินที่เป็นทิปจากการเต้นขึ้นเวทีโชว์เมื่อวานยื่นให้แคชเชียร์แลกกับยาแก้ปวด เขาค่อนข้างระวังเรื่องไม่ให้เสื้อผ้าภายในออกมาสูดอากาศภายนอก เขายิ้มให้สาวเภสัชพลางหยิบยาของเขาและกลับไปที่ที่พักของตัวเอง มันเป็นอพาร์ตเมนท์แชร์กับพี่สาวคนหนึ่ง เรเชล ทั้งร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยสักที่น่ากลัว และเธอไม่มีเส้นผมเหลือเลยบนศีรษะ เธอบอกว่ามันเป็นสไตล์

“ไงลีโอ”

“ไงพี่เรเชล” ร่างบางปิดประตูห้องพลางทักทายด้วยเสียงอ่อน เรเชลที่กำลังวาดรูปอยู่อีกฝั่งห้องต้องชะงักและเดินเข้ามาหารูมเมท

“แกโอเคไหม กินชาอะไรหรือเปล่า”

“เห้ย ไม่เป็นไร แค่ไม่สบายเฉยๆ”

“เมื่อคืนเป็นยังไงบ้างล่ะ อาการถึงเป็นขนาดนี้”

ลีโอค่อยๆ ถอยโค้ทหนาออก เผยให้เห็นกางเกงหนังขาสั้นรัดส่วนล่าง กับเสื้อที่ไม่ใช่เสื้อแต่เป็นเพียงตาข่ายโอบรอบแผ่นอกและแผ่นหลังเท่านั้น เขาบรรจงถอดทั้งสองอย่างออกจนตัวเองโป๊เปลือย โดยไม่สนใจสายตาของพี่สาวอีกคนที่กำลังมองมา มีคนมองเขามามากพอจนเขาไม่ต้องเขินอายอะไรอีกแล้ว

“ก็อย่างที่รู้แหละ บวกกับหวัดอีก ไม่รู้จะทำงานไหวหรือเปล่าคืนนี้”

เรเชลหัวเราะหึแล้วเดินมาตบหัวอีกฝ่าย “แกอย่ามา คิดจะโดดงานทั้งๆ ที่ยังไม่ได้จ่ายค่าเช่า เอาสมองส่วนไหนคิด” ก่อนจะทิ้งผลักแรงๆ จนลีโอเซไปข้างหลังจนเกือบล้ม “อย่าลืมที่บอกไว้นะ ถ้าฉันไม่ได้ค่าเช่าที่เหลืออีกสามวันแกไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

นี่ล่ะ ชีวิตของลีโอ ไม่ทำงานจนตัวเองปางตาย ก็ต้องโดนรูมเมทที่อายุมากกว่าข่มและทำร้ายร่างกายเรื่องค่าเช่าอยู่ทุกวัน เขาไม่มีที่ที่ดีกว่านี้ให้ไป ซึ่งเขาเองก็ทนได้ในสภาพแบบนี้ ก็แค่ทำงานมาจ่ายค่าเช่า ไม่เห็นจะยากอะไรเลย

 

 

แบรดเพิ่งจะเสร็จงานของวันนี้ อยู่ดีๆ ก็มีคนกลางติดต่องานมาผ่านแซนวิชซับเวย์ที่มีกระดาษนัดสถานที่อยู่ในแซนวิชนั่น ช่างขัดเวลาเล่นกีฬาของเขาจริงๆ แบรดเดินทางออกจากลานสเก็ตและแล่นออกไปตามทางเพื่อไปที่เป้าหมาย รับแพ็คเกจซองที่มีผงสีขาวอยู่ข้างในและเงินก้อนหนึ่งไป และเมื่อเขาเอาสิ่งนั่นไปให้ลูกค้าจริงๆ เสร็จเขาก็ได้เงินก้อนโตกลับมาให้นับเล่นที่ห้องพัก แบรดวิ่งแจ้นกลับไปที่ห้องของเขาเมื่อเขาสังเกตได้ว่าเงินก้อนนี่แลดูจะหนากว่าทั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา

ซึ่งก็เป็นแบบนั้น

ทั้งหมดนี่เกือบห้าร้อยเหรียญ มากกว่าที่เขาทำได้อาทิตย์ที่แล้วทั้งอาทิตย์เสียอีก และนี่เป็นวันศุกร์ เห็นทีจะต้องเอาเงินไปละลายกับอีหนูตามร้านเหล้าซักหน่อยแล้ว หรือว่าจะซื้อเสื้อผ้างามๆ ไปจีบพวกเธอก่อนดีล่ะ?

เป็นเวลาหลายชั่วโมงถัดมา แบรดเดินออกมาจากห้างใกล้บ้าน พร้อมกับเสื้อผ้าใหม่ทั้งหมดบนตัวเขา เสื้อกระดุมลายดอก แจ็กเก็ตสีแดง กางเกงขายาวสีเทาเข้มและแว่นกันแดดทรงเหลี่ยมสีชา เป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่เขาจะได้ออกมาช้อปปิ้งเสื้อผ้าใหม่แบบนี้ พร้อมไปเต๊าะสาวกลับบ้านแล้วไหม ฉันว่าถึงเวลาแล้วล่ะ

 

 

เสียงนาฬิกาดังไปลั่นห้อง ร่างบางคว้านหาที่มาของเสียงเพื่อกดปิดมันและลุกขึ้นนั่งจากเตียง ลีโอในหัวฟูๆ เพิ่งตื่นจากงีบกลางวันนี่เอง ไม่รู้ว่าจะเรียกกลางวันดีหรือเปล่าเพราะเขานอนทั้งวันตั้งแต่ถึงห้องเมื่อเช้าหลังจากเมื่อคืนที่แสนหนักหน่วง จนตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่ม ถึงเวลาที่เขาจะต้องเตรียมตัวไปทำงานกะสามทุ่ม ปกติเขาไม่ได้ใช้เวลาเตรียมตัวนานนัก แต่มักจะหมดเวลาไปกับ

“อา… อึก…”

เสียงน้ำจากฝักบัวเองก็ไม่สามารถกลบเสียงร้องของเด็กหนุ่มภายในห้องน้ำได้ สองนิ้วที่แทรกเข้าไปทางช่องสีชมพูด้านหลังทำให้ร่างบางอ่อนระทวยจนแทบจะยืนไม่ไหว ขอบคุณที่ในห้องน้ำของเรเชลที่ยังมีพนักจับไว้สำหรับคุณยายของเธอที่เพิ่งตายไปเมื่อเดือนก่อน ใช่ว่าเธอจะรู้สึกแย่หรอกนะ เธอค่อนข้างดีใจด้วยซ้ำที่ประหยัดค่ารักษาไปลงกับนิตยสารผู้ใหญ่ของตัวเองได้

ลีโอมักจะทำแบบนี้ทุกครั้งก่อนไปทำงานเพื่อความยืดหยุ่นเพราะลูกค้าของเขาส่วนใหญ่ไม่เคยจะอ่อนโยนกับเขาเลย เล่นทีร่างกายของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาจะดูแลตัวเองด้วยนิ้วของเขาเอง หรือบางทีก็ของเล่นยางรูปร่างเหมือนกับสิ่งที่ผู้ชายทุกคนมี แต่วันนี้เขาเพลียและไข้สูงเกินไปจะเอาก้อนใหญ่โตนั่นใส่เข้ามาในร่างเขา อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้

จนครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็ออกมาแต่งตัวในเสื้อผ้าวาบหวิวของเขา ลีโอไม่ได้ช่วยตัวเองในห้องน้ำนั่น มันไม่ใช่การสำเร็จความใคร่ แต่เป็นเพียงการเตรียมตัว เขาทำให้ตัวเองบ่อยจนไม่รู้สึกว่าตัวเองต้องไปถึงฝั่งฝันอีกต่อไปแล้ว เมื่อแต่งตัวเสร็จเขาก็หยิบน้ำหอมของเรเชลขึ้นมาฉีดพอเป็นพิธี ตอนนี้เธอไม่อยู่ เธอคงจะออกไปเล่นดนตรีเปิดหมวกในตัวเมือง ขอทานไปวันๆ เพื่อค่าเล่าเรียนมหาลัย เด็กผู้ชายผมสีบลอนด์อ่อนเอื้อมหยิบโค้ทตัวโปรดของเขาห่มไว้ใกล้ชิดก่อนจะเดินไปยังสถานที่ทำงาน

“ขอดูบัตรด้วยครับ”

ลีโอเดินทางมาถึงออฟฟิศ (เขาชอบเรียกแบบนั้น มันดูทางการและเท่กว่า) ที่ทางเข้าของเหล่าแดนเซอร์ทั้งหลาย โดยทุกทียามประจำประตูจะให้เขาเข้าไปโดยไม่อะไร แต่ท่าทางหนุ่มน้อยคนนี้จะเป็นเด็กใหม่

“ทุกทีไม่เห็นต้องให้บัตรเลย..”

“ขอบัตรด้วยครับ” เจ้ายามยังคงดื้อรั้น ลีโอมุ่ยหน้าแล้วเอื้อมไปหยิบบัตรประชาชนส่งให้อีกฝ่าย เขาหยิบมันไปเพ่งพิจารณาก่อนจะส่งคืนและเปิดประตูให้

“ยินดีต้อนรับ แล้วก็สุขสันต์วันเกิดครับ”

วันเกิด?

ร่างบางก้มลงอ่านบัตรของตัวเอง อา วันนี้วันเกิดเขาสินะ เขายุ่งกับการสมสุขให้ผู้ชายหน้าไม่ซ้ำกันจนลืมดูแลความสุขของตัวเองไปซะหมดเลย

 

 

“เฮ้ ไอ้ลูกหมาแบรด วันนี้ดูดีนี่หว่า”

ตอนนี้เวลาสามทุ่ม แบรดเดินทางมาที่ร้านเหล้าที่หัวมุมเมืองก่อนเวลาที่เขานัดเพื่อนประมาณครึ่งชั่วโมง เพื่อนของเขาบอกว่าที่นี่สาวเด็ดๆ และวันนี้วันศุกร์มักจะมีโชว์แปลกๆ เสมอ แน่นอนว่าแบรดชอบอะไรแปลกๆ เขาเดินทางมาโดยไม่คิด แต่กลับโดนเจ้าเพื่อนเฮงซวยหลอก ป้ายที่หน้าร้านเขียนว่าเป็นวันของหนุ่มๆ แทน และเมื่อเข้ามาข้างในก็เจอแต่เด็กผู้ชายทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในชุดวาบหวิวเต็มไปหมด เขาเลือกที่จะนั่งรอให้ไอ้เพื่อนเวรมาถึงร้าน ตะโกนด่ามันให้สะใจ แล้วค่อยเดินทางไปที่บาร์อื่น

“ไอ้พี่เหี้* ร้านอะไรของมึงสาวเด็ดๆ กูเห็นแต่ค*ยเด็กเนี่ย”

มันหัวเราะใส่ “ก็นี่ไง มาดูของแปลกๆ เผื่อนายจะชอบ”

“ให้กูมาเอาผู้ชายกันเองเนี่ยหรอ ถุย ฝันไปเหอะ”

แบรดยกเบียร์ในมือขึ้นซดดื่มขณะที่เพื่อนสนิทสั่งเพิ่ม ที่บาร์ เขาหันหน้าเก้าอี้จากตัวเวทีเข้ามาในบาร์เพื่อมองเชลฟ์แอลกอฮอล์ต่างๆ อย่างน้อยมันก็สิ่งที่น่าสนใจมากกว่าเหล่าเด็กๆ พวกนั้นเดินไปมาในร้าน

ในช่องเก็บเหล้าเหมือนจะเป็นผนังเชื่อมต่อกับห้องแต่งตัวของผู้ให้บริการทั้งหลายและมันมีช่องโหว่ขนาดกลางอยู่ระดับสายตาเขาพอดี ด้วยความเสือก แบรดมองเข้าไปในช่องแคบๆ นั่นจากระยะไกล เขามองเห็นหนุ่มสองสามคนในชุดวาบหวิวเดินผ่านไป และสายตาก็สะดุดไปกับผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในชุดโค้ทสีเทาตัวหนา ล็อคเกอร์ของเขาอยู่ตรงกับสายตาเขาเป้ะๆ คนนั้นค่อยๆ ถอดเสื้อโค้ทออกให้เห็นเลือนร่างสีขาวเนียนภายใต้สายรัดหนังสีดำนั่น เขายกมือขึ้นลูบแขนตัวเองและห่อไหล่ราวกับว่าเขาไม่มั่นใจ และเขาก็จามขึ้นมาเสียงดัง แบรดดูออกจากตรงนี้เลยว่าหนุ่มคนนั้นไม่สบายเป็นแน่แท้ รู้ตัวอีกทีเจ้าหนุ่มคนนั้นก็เดินออกมาถึงตัวร้านแล้ว

เขาน่าจะสูงแค่ร้อยห้าสิบปลายๆ ถึงหกสิบต้นๆ ผมสีบลอนด์อ่อนของเขายุ่งเหยิงแต่ว่าน่ารัก แก้มของเขาแดงเหมือนมีคนแต้มบลัชทิ้งไว้ แขนและขาของเขาบางเล็กราวกับว่าถ้าจับแรงหน่อยอาจจะทำให้ช้ำเชียวได้ ร่างนั้นเดินผ่านเก้าอี้ของแบรดไป ทิ้งกลิ่นน้ำหอมราคาแพงไว้เบื้องหลัง เพื่อนข้างๆ ใช้ไหล่สะกิดแบรดจนเขาเพิ่งสังเกตว่าตัวเองจ้องร่างกายของหนุ่มคนนั้นอยู่ตลอดเวลา

“อะไร ได้ของกินกลับบ้านแล้วหรอ”

“หือ หา อะไร บ้าหรอ”

เจ้าเพื่อนหัวเราะ “คนนั้นก็ตัวท็อปอยู่นะ ชื่อบิลลี่ ฉันคิดว่านั่นคงไม่ใช่ชื่อจริงของเขาหรอก” ทั้งสองคนจ้องสายตาไปที่เจ้าหนุ่มน้อยคนนั้นที่กำลังเดินขึ้นไปที่เวที

“แหงล่ะ ใครที่นี่เขาใช้ชื่อจริงกันบ้างล่ะ”

“รู้เยอะนะไอ้แบรด ละว่าไง นายจะเปลี่ยนที่ไปกินสาวๆ แทนไหม”

แบรดจ้องมองที่เวทีจนไม่ได้ตอบเพื่อนสนิทข้างๆ “เฮ้ แบรด” จนกระทั่งเขายื่นมือเข้ามาดีดนิ้วข้างหน้า

“เอ้อ เอ่อ ไม่ นายไปก่อนเลย”

“แหมๆ โดนบิลลี่ตกแล้วล่ะสิ เอาเหอะ มันคือความชอบของนายนะ นายจะชอบผู้ชายก็ได้ฉันไม่เห็นจะแคร์เลย ประเทศเสรี! ”

แบรดหันหน้าไปเอามือยันหน้าอีกฝ่าย “หุบปากไปเลย” ก่อนจะหันกลับทีเวทีอีกครั้ง เหมือนหนุ่มๆ ขายบริการทุกคนในร้านกำลังเดินขึ้นไปแสดงอะไรซักอย่างด้วยกัน แต่ว่าไม่มีใครกลบออร่าความงามของบิลลี่ปริศนาคนนั้นได้เลย แบรดจ้องที่เขาเหมือนไม่เคยเห็นอะไรสวยงามขนาดนี้มาก่อน ทันใดนั้น อีกฝ่ายที่กำลังสอดส่องไปรอบร้านก็หันมาสบตากับเจ้าของแจ็กเก็ตสีแดง เขาทำตัวไม่ถูกแต่ยิ้มบางๆ ให้ เจ้าหนุ่มบนเวที ยิ้มอ่อนๆ พลางเม้มปากแล้วหันหน้าหนี เพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจของแบรดไม่เป็นปกติอีกต่อไป

tbc