𝐡𝐢𝐠𝐡 𝐜𝐥𝐚𝐬𝐬
pairing: brad pitt/leonardo dicarprio
rating: PG-13
.jpg)
3
เอาจริงๆ แบรดไม่น่าเดินออกมาหล่อๆ แบบนั้นเลย เขาน่าจะตั๊นหน้าลูกค้าไร้มารยาทกับผู้จัดการร้านซักหน่อย เขาเสียดายกับโอกาสที่เสียไป แต่ว่าเจ้าเด็กหนุ่มในอ้อมแขนของเขาสำคัญกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้
ลีโอรู้สึกงงปนกับอึ้งตอนที่ตัวเองโดนช้อนขึ้นไป เขาหันไปมองเพื่อนร่วมงานทุกคนตอนที่กำลังโดนแบกออกไป สีหน้าของทุกคนเองก็ไม่ต่างจากสีหน้าของเขา ก่อนจะถึงประตูทางออกเขาก็นึกอะไรออก
“เดี๋ยว เข้าไปห้องแต่งตัวก่อน ผมต้องไปเอาโค้ท”
แบรดหยุดเดินแล้วยักไหล่ก่อนจะพาลีโอไปที่ล็อกเกอร์ของเขา เสียงจากภายในร้านเอะอะเถียงกันเสียงดังลั่นและเริ่มมีการปาข้าวของ ลีโอรีบใส่โค้ท เก็บของแล้วดึงแขนพาแบรดให้ออกไปทางประตูหลัง จากนั้นได้ไม่กี่วินาที ผู้คนภายในร้านก็เริ่มทยอยเดินออกมาจากร้านกันหนีความรุนแรงปั่นป่วนภายใน เขาทั้งสองคนมองหน้ากันและหัวเราะก่อนจะเดินจูงแขนกันหายเข้าไปในตัวเมือง
“เอ่อ เรื่องตะกี้ นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม” แบรดเอ่ยปากถามเมื่อเดินกันออกมาซักพัก ผู้คนเดินกันพลุกพล่านจนเขาแอบกังวลว่าอีกฝ่ายจะเป็นลมเอาตรงนี้หรือเปล่า
“อ่อ ไม่เป็นไรหรอก จริงๆ ผมชินแล้วด้วยซ้ำ คุณไม่จำเป็นต้องช่วยผมเลย” ลีโอตอบพลางเดินมองแสงไฟตามตึกด้วยรอยยิ้ม เขายิ้มกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไงกันนะ “แต่ผมไม่เบี้ยวหรอกนะ วันนี้ผมเป็นของคุณทั้งคืน จะไปที่ห้องคุณ หรือว่าข้างนอกเลยก็ได้ แต่ว่าช้อยสองจะต้องจ่ายเพิ่มนะ”
ผั้วะ
“โอ้ย! ”
ลีโอยกมือขึ้นปิดหน้าผากเมื่อโดนอีกฝ่ายดีดเข้าให้หลังจากพูดประโยคนั้นจบ แบรดทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไรใส่เด็กหนุ่ม “ไม่สบายแล้วยังไม่สำเหนียกอีก มานี่เลย” เจ้าของแจ็กเก็ตแดงลากแขนอีกฝ่ายเข้าไปที่ห้องอพาร์ทเมนท์ของตัวเอง เขาพักอยู่ที่ชั้นสาม ระหว่างทางที่โถงบันไดก็มีเสียงดังเอะอะมาจากห้องอื่นตลอดเวลา ลีโอสอดส่องไปรอบๆ แล้วตกใจกับเสียงแก้วแตกและเสียงตะโกนทุกครั้ง จนเดินเข้ามาถึงห้องพักของแบรดเอง เขาเอื้อมหยิบกุญแจแล้วไขมัน แต่ระหว่างนั้น ประตูจากห้องตรงข้ามก็เปิดออก ลีโอหันขวับไปมองและได้เจอผู้ชายตัวผอมกะหร่องยืนมองทำหน้างงๆ แต่สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปราวกับว่าเขาเจอสิ่งที่สวยที่สุดในโลก ฝ่ายเด็กหนุ่มยกมือขึ้นส่งจูบไปให้ ก่อนแบรดจะไขประตูเสร็จและดึงลีโอเข้าไปในห้องแล้วตะโกนกลับไปหาบุคคลที่สามแล้วปิดประตูเสียงดัง “อย่าขี้เสือก”
เข้ามาในห้องแล้วเสียงความวุ่นวายก็เหมือนจะเงียบลงไปได้หกสิบเปอร์เซ็นท์ ถ้าเทียบกับสภาพตึกแบบนี้ ได้ตั้งหกสิบก็ถือว่าเยอะแล้ว ผนังห้องของมีสีหลุดลอกในทุกส่วน เฟอร์นิเจอร์ของเขาแทบจะไม่มีอะไรเลย โซฟา ทีวี ห้องครัวนิดหน่อย และเตียงที่มีแต่หมอนกับผ้าห่มเท่านั้น สิ่งที่ดูจะโดดเด่นที่สุดในห้องคือคอลเลคชั่นสเก็ตบอร์ดเกือบสิบอันของเขา สภาพห้องดูไม่เหมาะกับฐานะของแบรดที่เขาคิดไว้ตอนที่โยนเงินไปตอนนั้น แต่เขาไม่ได้แคร์เลย จะห้องเก่าหรือใหม่ สิ่งที่สำคัญคือเจ้าของห้องมากกว่า ลีโอมองไปรอบๆ แล้วนั่งลงที่โซฟา แบรดเดินไปที่ห้องครัวทำแซนวิชแฮมง่ายๆ ให้แขก ก่อนจะยื่นมันส่งไปพร้อมกับยาลดไข้
“ยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม กินนี่ซะ แล้วกินยา”
ลีโอรับอาหารมาจากอีกฝ่ายแบบงงๆ เขาทำท่าจะไม่กิน แต่แบรดขมวดคิ้วใส่ ลีโอจึงจำใจกินแซนวิชนั่นไป
“ขอบคุณ…”
แบรดหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ อีกคน โซฟาของเขาเล็ก แค่นั่งสองคนก็แทบจะนั่งตัวแนบชิดกันเลย เขากดเปิดทีวีและไม่ได้พูดอะไรระหว่างที่รอลีโอกินแซนวิชจนหมด เหมือนกับว่าเจ้าเด็กนี่ก็หิวไม่เบา กินเร็วมากๆ แถมกินยาตามไปแบบไม่ดื้อเลย
“คุณพิตต์”
“เรียกฉันแบรดเถอะ”
“แบรดฮะ”
“ว่าไง”
“คุณช่วยผมทำไมอ่ะ”
แบรดแอบอึกอักในคำตอบ แต่เขาก็นึกคำตอบที่ปลายลิ้นตอบไป “ก็ฉันหวังจะซื้อนายอยู่แล้ว พอได้โอกาสก็เลยเต็มที่”
“ผมรู้ แต่ตั้งหกร้อยเลยนะ คุณทิ้งหกร้อยไปฟรีๆ แบบนั้นเลยได้ยังไง”
เด็กหนุ่มเริ่มโวยวาย แต่ก็เปลี่ยนสีหน้าราวกับว่านึกอะไรออก “หรือว่าไม่ฟรี? อยากให้ผมทำอะไรคุณไหมแบรด” มือบางค่อยๆ วางลงที่เข่าของผู้ใหญ่เคียงข้าง ใบหน้ายื่นเข้าไปที่ซอกคอ แบรดนั่งตัวแข็งทื่อและยังคงตกใจกับการเคลื่อนไหวของอีกคน ก่อนเขาจะค่อยๆ ผลักอีกฝ่ายออก
“ไม่ ไม่เป็นไร ฉันอยากให้นายพัก”
“โถ่ไม่เอาหน่า” ลีโอตีโพยตีพายแบบเด็กๆ แล้วหันตัวไปนอนตักอีกคน ขาของเขาพาดเลยออกไปนอกโซฟา
“งั้นผมขอนอนตรงนี้แทนได้ไหม?”
แบรดยิ้มพลางก้มมองเด็กชายข้างล่างพลางยกมือขึ้นลูบหน้าผาก ก่อนจะพูดคำอ่อนหวาน “ไม่” แล้วก็ลุกขึ้นอุ้มอีกฝ่ายไปที่เตียงของเขาและจับห่มผ้าให้
“อะไรว้า ไม่สนุกเลย”
“นอนนี่แหละ พักผ่อนได้แล้ว” แบรดยกมือขึ้นตบก้นอีกฝ่ายเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบบุหรี่ขึ้นสูบที่ริมหน้าต่าง เจ้าเด็กนี่เป็นหวัดจะให้มาดมควันบุหรี่เหม็นๆ ก็คงไม่ใช่ เพราะสารเคมีหลั่งจากนิโคตินอยู่ดีๆ ก็ทำให้แบรดนึกอะไรบางอย่างออก เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อแขนยาวกับกางเกงวอร์มตัวที่เล็กที่สุดวางไว้ที่ปลายเตียง หยิบเศษเงินและเสื้อโค้ทก่อนจะไปที่ประตู
“เดี๋ยวฉันมานะ เปลี่ยนชุดได้นะเดี๋ยวจะไข้ขึ้นกว่าเดิม อย่าเพิ่งนอนล่ะ”
ลีโอที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วกำลังนอนอยู่ในห้องลำพังและเริ่มจะเคลิ้มหลับ แต่พยายามตบสติเรียกตัวเองไม่ให้สลบไปก่อนอยู่ตลอด เพราะบอกตามตรง เขาก็แอบตื่นเต้นกับอะไรก็ตามที่แบรดจะทำตอนเขากลับมา ไม่อยากจะพูดแต่เขารู้สึกแปลกๆ กับลูกค้าคนนี้ ในทางที่ดีนะ ผู้ชายทุกคนในนิวยอร์คซิตี้แย่งกันซื้อเขาเพื่อเอาไปทำเรื่องอย่างว่า แต่ผู้ชายคนนี้กลับปฎิเสธถึงสองรอบซะอย่างนั้น
ในที่สุดเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น ประตูห้องค่อยๆ เปิดออกแต่ไม่มีวี่แววของเจ้าของห้อง สิ่งที่แรกที่พ้นออกมาจากประตูคือแสงเทียน ตอนนั้นเอง…
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู— “
แบรดค่อยๆ เดินเข้าห้องมาด้วยมือที่กำลังป้องแสงเทียนไม่ให้ดับช้าๆ ในมือเขาถือเค้กเนยชิ้นเล็กกับเทียนหนึ่งเล่มตรงกลาง เพราะว่าแสงในห้องนั้นน้อยอยู่แล้ว แสงเทียนจึงเด่นขึ้นมา ลีโอขยับตัวให้ลุกขึ้นนั่ง ดวงตาถลนกลมโตพลางมองอีกฝ่ายค่อยๆ เดินเข้ามานั่งที่ขอบเตียงข้างๆ
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์เดียร์บิลลี่ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู” เจ้าของห้องยื่นเค้กเข้าไปใกล้ๆ อีกฝ่าย ลีโอที่กำลังตกใจอยู่ก็ค่อยๆ หัวเราะออกมา เขาเงยหน้าขึ้นมองแบรด รอยยิ้มของเขานั้นดูราคาแพงยิ่งกว่าเพชรที่ไหน เด็กน้อยกุมมือและหลับตาอธิษฐานก่อนจะเป่าเทียนจนดับ แบรดร้องเย้ด้วยความดีใจก่อนจะวางเค้กไว้ที่โต๊ะข้างเตียง จากนั้นเขาก็โดนกระแทกด้วยน้ำหนักตัวและแขนที่โอบเข้ามาของอีกฝ่าย ลีโอกระโดดเข้ากอดเขา
“แบรด ขอบคุณมากเลยนะ”
อีกฝ่ายยิ้มแล้วกอดตอบ “ฉันอาจจะให้ความสุขนายในด้านนั้นไม่ได้คืนนี้ ขอให้แบบอื่นเอาแทนแล้วกันนะ” ทันใดนั้นแบรดรู้สึกถึงร่างกายอีกฝ่ายที่กำลังสั่น เขาผละออกจากกอดเพื่อเห็นว่าเด็กน้อยของเขากำลังร้องไห้
“อ้าว อย่าร้องไห้สิเจ้าบิลลี่”
ลีโอยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก “ขอโทษ ผมไม่ได้ฉลองวันเกิดตัวเองกับคนอื่นมานานแล้ว ถึงจะมาจากคนแปลกหน้าที่ผมเพิ่งจะรู้จักก็ตามแค่นี้ก็ดีมากๆ เลยสำหรับผม”
อา แบบนี้จะให้ห้ามใจไม่จับน้องกดก็ยากกว่าเดิมแล้วสิ
แบรดไม่พูดอะไรแต่ลูบหัวอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม
“ผมบอกความลับคุณได้ไหม สัญญาว่าคุณจะไม่บอกคนอื่น”
“สัญญา”
“ผมไม่อยากให้คุณเรียกผมด้วยสเตจเนม เรียกผมว่าลีโอนะ”
ทำตัวน่ารักแล้วชื่อจริงยังน่ารักอีก นางฟ้าชัดๆ
“ลีโอหรอ”
“อื้ม”
“ชื่อสวยมากเลยนะ” แบรดห้ามใจยกมือขึ้นลูบไล้ที่ข้างแก้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้ ลีโอส่งยิ้มหวานกลับ
“ขอบคุณ แม่ผมตั้งให้ตามคนวาดรูปโมนาลิซ่าน่ะ”
“แค่นั้นก็น่ารักพอแล้ว”
ลีโอยิ้ม “เล่าเรื่องคุณหน่อยสิ”
“หืม”
“เล่าเรื่องตัวเองให้ผมฟังหน่อย นิทานก่อนนอนไง”
แบรดยกมือขึ้นเกาหัว “ก็ ฉันอยู่ที่นี่มาสองปี เปลี่ยนทุกๆ สามปีน่ะ จะชอบไปขโมยอพาร์ทเมนต์คนแก่ๆ อยู่ตลอด ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตขโมยเอา แล้วก็ส่งยา เงินก็ไม่แย่ไปซะทีเดียวเชียว”
“ทำไมผมถึงแอบเดาออกว่าคุณขี้ขโมยนะ”
“เอ้ะ”
“ไม่นะ ผมไม่ได้ว่าคุณ แต่พอมองแล้วผมนึกถึงงานที่ทุจริตๆ พอๆ กะงานของผม ไม่ขโมยก็อะไรซักอย่าง หรือไม่ก็เกี่ยวกับยาเสพติด ยังดีนะที่คุณไม่ได้เป็นคนผลิตเอง”
“เดาเก่งนะ แล้วนายล่ะ เป็นยังไงบ้าง”
ลีโอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนแรกคิดว่าจะไม่เล่า แต่คิดไปคิดมาเขาไม่เคยเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟังเลย เขาไม่เคยสนิทกับใครจนกล้าพูดถึง และนี่อาจจะเป็นวันไทม์ วันไนท์ แล้วจบตรงนี้ ทิ้งอะไรไว้ซักหน่อยคงไม่เป็นไร
“ผมหนีออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า ออกมาขายตัวตั้งแต่สิบเจ็ดกว่าๆ มีแต่คนชอบเพราะสกิลเอวผมดีจากที่เคยเรียนเต้นในตอนเด็กๆ ผมเกลียดการเต้นไปแล้ว ยกเว้นเต้นยั่วๆ ทั้งหลายในงาน”
แบรดพยักหน้าฟังอย่างตั้งใจ สีหน้าของลีโอสลดไปนิดหน่อย
“ผมหารคอนโดอยู่กับรูมเมทที่จะกินหัวผมทุกเช้าค่ำ ไม่ว่าจะทำอะไรนางก็ดูไม่พอใจกับผมซักอย่าง อ้อ แล้วผมก็เรียนไม่จบมัธยมปลายด้วย อย่างน้อยผมก็ยังเล่นบาสเกตบอลเป็นแหละนะ” ลีโอยิ้มขึ้นกว้างเพื่อกลบความเศร้าออก แบรดได้แต่ส่งยิ้มกลับเป็นกำลังใจ
เจ้าของเสื้อลายดอกเอื้อมไปหยิบเค้กก้อนเล็กที่โต๊ะข้างเตียงแล้วดึงเทียนออก “กินเค้กไหม”
แบรดหยิบช้อนพลาสติคตักเค้กให้ลีโอกินอย่างเบามือ แต่ทุกครั้งที่ช้อนได้เข้าปากเจ้าเด็กหนุ่ม เขาก็ชอบทำท่าทางยั่วยวนด้วยสายตา และเขาก็ชอบค่อยๆ รูดช้อนออกจากริมฝีปากช้าๆ ด้วย แบรดพยายามคิดถึงเรื่องอะไรก็ตามที่ไม่ใช่การจับลีโอลงเตียงซะเดี๋ยวนี้
“ขอน้ำเปล่าหน่อยได้ไหม”
แบรดเชื่อฟัง เขาเดินเอาจานเค้กที่ว่างเปล่าไปทิ้ง และเติมน้ำเปล่าใส่แก้วใหญ่ให้เด็กหนุ่ม แต่เมื่อเขาหันหลังกลับมาที่เตียง…
กูตายแน่ๆ คืนนี้
ลีโอนอนตะแคงเท้าคางมองอีกฝ่าย ในปากกัดนิ้วมือตัวเองด้วยท่าทียั่วยวน ที่สำคัญกว่านั้นคือเสื้อกับกางเกงวอร์มของแบรดถูกถอดออกมานอนแหมะอยู่ที่ปลายเตียง เหลือเพียงกางเกงชั้นในลายลูกไม้ของผู้หญิงสีเขียวฟ้าเข้มปกปิดส่วนนั้นไว้เท่านั้น
“ไม่อยากกินผมหรอ? วันนี้วันเกิดผมนะ”
เสียงอ่อนนุ่มที่ส่งมายิ่งทำให้แบรดเหมือนจะเป็นบ้า
เขาทำใจนิ่งๆ แล้วเดินเข้าไปวางแก้วไว้ใกล้ๆ เตียง ลีโอขยับตัวเอาแขนโอบไปรอบคอของอีกฝ่ายจากด้านหลัง ใบหน้าหนุนลงไปที่ซอกคอ พยายามจะหอมแก้มเจ้าของเขาไว้ แบรดค่อยๆ หันหลังมาประชันหน้ากับอีกฝ่าย เขาจับแขนทั้งสองข้างที่โอบมาไว้ มืออีกข้างช้อนร่างบางขึ้นลอยสูง และถูกหย่อนลงมาวางที่เตียงแบบนุ่มนวลโดยที่ใบหน้าของพวกเขาห่างกันไปไม่กี่เซนติเมตร
ลีโอเตรียมหลับตารอรับรอยจูบ แต่ดันรู้สึกถึงเนื้อผ้ารอบศีรษะของเขาแทน
“เดี๋ยว! ”
แบรดเอื้อมไปหยิบเสื้อที่เขาให้ลีโอที่พื้นและจับมันใส่เข้าที่ศีรษะ ลีโอดิ้นแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายแต่งตัวให้ ทั้งเสื้อและกางเกงกลับมาอยู่บนตัวลีโออีกครั้ง เด็กน้อยขมวดคิ้วใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ แบรดต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เอา” เขายกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม “คราวนี้ก็นอนได้แล้วนะเด็กดื้อ”
ลีโอเบ้ปากอย่างยอมแพ้ ไม่เอาคืนนี้ก็ได้ เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นสูง “กู้ดไนท์คิส?”
แบรดนั่งคิดอยู่ซักพักแต่ก็เอี้ยวตัวลงเข้าไปในอ้อมแขนอีกฝ่าย ลีโอเอาทั้งสองแขนโอบแผ่นหลังหนาไว้ แล้วเลื่อนศีรษะขึ้นเล็กน้อยเพื่อเอาริมฝีปากบางสัมผัสกับริมฝีปากของอีกคนอย่างแผ่วเบา แบรดไม่ยอมให้ตัวเองล่วงเกินเจ้าเด็กคนนี้ เขาเพียงสัมผัสริมฝีปากด้วยเท่านั้น และก็เท่านั้น เขาอาจจะเม้มริมฝีปากลงไปครั้งสองครั้ง แต่มันก็แค่นั้น
แบรดค่อยๆ ผละออกจากอีกฝ่ายเพื่อเอาปลายจมูกวางทับกัน ทั้งคู่ยิ้มหวาน “ผมว่าผมก็เจอจูบแปลกๆ มาเยอะแล้วนะ แต่จูบนั่นอบอุ่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้มาเลย”
ไอ้ชิบหาย พูดแบบนี้อีกแล้ว ทำใจดีๆ ไอ้แบรด
แบรดนับถอยหลังในใจช้าๆ แล้วยกตัวขึ้นออกจากอีกฝ่าย เขายกฝ่ามือของร่างเล็กขึ้นมาแล้วประทับจูบเบาๆ ที่หลังมือ “ฝันดีลีโอ” ก่อนเขาจะหยิบผ้าห่มขึ้นห่มให้ลีโอ ยิ้มและสายตาที่ลีโอส่งมาเหมือนกับสายตาที่เด็กๆ เอาไว้มองผู้ปกครองของเขา แบรดเอื้อมนิ้วโป้งเข้าไปปาดคราบน้ำตาจากตอนเป่าเค้กออก ก่อนจะเดินไปปิดไฟห้องให้มืดสนิท เมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายหลับสนิท เขาก็ไปที่ห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้เสร็จสรรพ เจอแบบนั้นเข้าไปมันเก็บไว้ไม่ไหวหรอก เพียงแต่เราว่าต้องไม่เอาไปลงที่เด็กก็เท่านั้น
และคืนนั้นแบรดก็ต้องนอนที่โซฟา
เช้าตรู่วันต่อมา
ลีโอค่อยๆ ลืมตาในห้องที่มืดสนิท นาฬิกาที่ฝาผนังบอกว่าตีสี่เศษๆ เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจและค่อยๆ เปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดเมื่อวานของเขาเบาๆ ไม่ให้อีกฝ่ายตื่น เป็นปกติที่เขาจะต้องรีบออกไปก่อนลูกค้าจะตื่นอยู่แล้ว แบรดก็เหมือนกัน ถึงแบรดจะเป็นลูกค้าคนโปรดของเขาก็ตาม
เจ้าของผมสีบลอนด์เก็บที่นอนอีกฝ่ายให้อย่างเรียบร้อย ถือว่าเป็นคำขอบคุณทั้งหมด เขาหยิบโค้ทตัวโปรดของเขาใส่ แล้วกำลังจะเดินไปที่ประตู แต่ว่าที่ที่ประตูอยู่นั่นต้องเดินผ่านโซฟาที่มีเจ้าของห้องนอนอยู่ ไม่มีทางเลี่ยง ลีโอกลืนน้ำลายดังเอื้อกแล้วค่อยๆ ก้าวเท้าเดินไปอย่างเบาๆ
ในแสงที่น้อย แต่เขายังมองเห็นใบหน้าของแบรดที่กำลังหลับสนิท เขาดูหล่อมากขึ้นในตอนที่เขาหลับ แต่ว่าตอนไหนเขาก็หน้าตาดีไปหมด ลีโอโค้งตัวลงไปมองอีกฝ่ายใกล้ๆ และยิ้มหวานให้กับความคิดตัวเอง เขาลุกกลับมายืนเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก แต่ก็มีมือหนึ่งจับแขนของเขาห้ามไว้ แบรดรู้สึกตัวซะแล้ว
“จะไปไหนเด็กดื้อ”
“ก็ กลับบ้านน่ะสิ”
“เดี๋ยวสิ” แบรดค่อยๆ ขยับตัวขึ้นลุกนั่ง จับมือทั้งสองฝ่ายไว้แน่น สายตาจ้องเข้าไปที่ลีโอด้วยความตั้งใจ ลีโอยักคิ้วพลางรอสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะพูด
“ฉันรู้ว่ามันฟังดูบ้า เราอาจจะรู้จักกันแค่คืนเดียว แต่ฉันอยากรู้จักนายมากอีกนะ เรามาอยู่ด้วยกันนะ อยู่ด้วยกันกับฉัน นายไม่ต้องกลับไปทำงานแบบนั้นอีกแล้ว ไม่ต้องไปอยู่กับรูมเมทเฮงซวย เราช่วยกันก็ได้ ช่วยกันหาเงิน ฉันจะสอนวิธีใช้ชีวิตแบบบ้าๆ เอง แต่ไม่ต้องกลับไปทำงานแบบนั้นอีก เราอยู่ด้วยกันที่นี่ สองคนและสองคนเราเท่านั้น”
ถึงจะงัวเงียเพิ่งตื่น แต่แบรดมั่นใจว่าสิ่งที่เขาพูดไปคือทุกสิ่งในใจเขาทั้งหมด “ฉันชอบนายมากจนไม่อยากให้นายไปไหนอีกแล้ว”
ด้วยสายตาความตั้งใจของแบรด ทำให้ลีโอต้องอึ้งและน้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา แบรดยกนิ้วขึ้นปาดมันออก
“คุณรู้ไหมแบรด”
“หืม”
“เมื่อคืนผมฝัน”
“…”
“ฝันว่าพวกเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน” ลีโอหลุดหัวเราะด้วยน้ำตาในคำสุดท้าย แบรดหัวเราะกลับ แล้วโอบแขนเข้าไปกอดอีกฝ่าย ร่างบางเองก็พุ่งกระแทกเข้าไปกอดเหมือนกัน ลีโอสะอื้นเสียงดัง แบรดกอดอีกฝ่ายแน่นเพื่อปลอบใจ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นไปวางร่างของลีโอและของเขาเองลงไปที่เตียง มือปลดเสื้อโค้ทออกแล้วโยนไปไว้ที่พื้น แบรดเอาเสื้อแขนยาวที่ลีโอใช้เมื่อคืนมาใส่ให้เขาอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะค่อยๆ ขยับเข้าไปอยู่ในผ้าห่มด้วยกัน ลีโอขยับเข้ามาในอ้อมอกของคนบนเตียงข้างๆ ไว้ ใบหน้าห่างกันไปไม่กี่คืบ ทั้งคู่ส่งยิ้มหวานให้กันแล้วค่อยๆ ประทับริมฝีปากอย่างสั้นๆ เบาๆ แบรดกระชับแขนขึ้นโอบร่างบางไว้ แล้วทั้งสองคนก็หลับไปพร้อมๆ กัน
tbc
ว้ายย
พี่แบรดเอาน้องกลับเข้าบ้านซะแล้ว ห้ามใจไม่ให้กินน้องซะเหนื่อยเลย ในเมื่อชวนเค้ามาอยู่ด้วยสำเร็จก็ถึงเวลาของหวานแล้วไหมนะ?
อย่าทำน้องงงงงงง!
ปล. ตอนหน้าพี่จะกินน้อง หรือน้องจะกินพี่ก่อน รออ่านกันด้วยนะคะะะะะ ❤ เวนดี้รักทุกคน
so sweet to me 
ใส่ความเห็น