Sherlock & John : A Quiet Murmuration [Translate Fic]

A QUIET MURMURATION

Author : cathedral_carver
Translator : vendacewindy
Genre : Fluff
Rating : PG-13
Pairing : Sherlock Holmes & John Watson
Summary : ฉันขอแค่จูบพันครั้งเป็นการเอาคืนแล้วกัน

Original : http://archiveofourown.org/works/275828

อิ____อิ

ฟิคแปลเรื่องแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ ผิดพลาดตรงไหนขออภัย

ENJOY!

---

จอห์นกำลังอารมณ์เสีย เอ่อ ไม่เชิงอารมณ์เสียสิ เขาโกรธ เอ แต่มันก็ดูเหมือนไม่โกรธเท่าไร จอห์นเขาเป็นอะไรซักอย่างที่เชอร์ล็อคเองก็อธิบายไม่ถูก ดูไม่ออกเหมือนกัน คู่หูตัวเล็กของเขานั่งเงียบมาทั้งวันแล้ว หลายวันตะหาก เชอร์ล็อคก็ทำได้แต่รอ ทำได้แต่มอง รอให้จอห์นทำอะไรซักอย่างที่ทำให้เขาหยุดเงียบไปแบบนี้ ไม่ใช่โพล่งขึ้นมาในทางลบแบบวิตกกังวลอะไรแบบนี้ อย่างน้อยก็น่าจะแบบคล้ายเป็นห่วงอย่าง ‘ฉันควรจะพูดสิ่งหนึ่งออกมาเผื่อว่าเหตุการณ์ร้ายๆจะเกิดขึ้น’ เช่น นายไม่ไปซื้อไอ้นั่นหน่อยหรอเดี๋ยวมันจะเกิดไอ้นี่ตามมา

มันเริ่มน่าเบื่อลงทุกวันๆที่จอห์นยังคงนั่งเงียบแบบนี้มาเกือบอาทิตย์ ทั้งน่าเบื่อและทั้งเป็นห่วง เชอร์ล็อคลองทุกอย่าง อย่างชงชามาให้เขา (ปกติจอห์นจะเป็นคนชง) เลิกหมกหมุ่นกับการทดลองบ้าบอของเขา เลิกเล่นไวโอลินหลังตีหนึ่ง (ห้ะ) หยิบเสื้อของเขาออกจากพื้นห้องนั่งเล่น ออกไปซื้อนม เขาขนาดถึงขั้นว่า ลองเปิดประโยคง่ายๆคุยกับเขา  เช่น วันนี้อากาศดีนะ ไม่หนาวมาก ไม่ร้อนมาก, กินพาสต้าเป็นอาหารเย็นมั้ย?, อยากใส่ซอสอะไรหรือเปล่า?, ได้ข่าวมั้ยที่ว่าดาราคนนั้นเขาท้องกับ.. เอ่อ

ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี

เมื่อหมดความอดทน เชอร์ล็อคจึงลองพยายามคุยกับเขาในช่วงอาหารเช้าที่จอห์นยังมีฟิลคล้ายๆคนเพิ่งตื่นแล้วก็ถามอะไรก็ร่วมมือด้วยไปซะหมด (เป็นเพราะเพิ่งตื่นหรอกนะ)

“จอห์น” เชอร์ล็อคถามขึ้นพลางโอบแขนไว้รอบเก้าอี้ข้างๆ จอห์นเงยหน้าขึ้นมาจากอาหารเช้าของเขา ดี, เยี่ยมเลย เกือบได้ผลแล้ว “ฉัน..ขอโทษ”

แน่นอนว่าเชอร์ล็อคพยายามไม่จบประโยคนั้นด้วยเครื่องหมายคำถาม

จอห์นเอียงคอขึ้นมามองเชอร์ล็อค นิ้วเรียวสั้นของเขาค่อยๆม้วนคว้าแก้วของเขาไว้ “อะไร” เขารอ แต่เชอร์ล็อคเองก็รอให้จอห์นหยุดรอ “ขอโทษเพื่ออะไร?”

เชอร์ล็อคถอนหายใจด้วยความอารมณ์เสียเล็กๆ เขาเป็นคนไม่ค่อยชอบขอโทษใครอยู่แล้วซะด้วย “แหม นายก็รู้นี่”

จอห์นได้ยินก็ยิ้มขึ้น “ใช่ฉันรู้ แต่ฉันจะให้นายตอบ ฉันจะได้รู้ว่าเราคุยเรื่องเดียวกันอยู่”

เชอร์ล็อคถอนหายใจดังขึ้นอีก “โทษที ฉันโกหก ฉันไม่รู้”

จอห์นพยักหน้าเบาๆ เขากัดส่วนนึงของขนมปังปิ้ง เคี้ยวมันแล้วค่อยๆกลืนลงไป “หรอ?”

เชอร์ล็อคบีบของเก้าอี้แน่นขึ้น “ขอโทษที่ทิ้งนายไว้ข้างหลัง”

จอห์นงับขนมปังปิ้งเพิ่มอีก เขาน่าจะเก่งเรื่องกินนะ ท่าทางระบบย่อยอาหารของเขาพอใจกับมันซะด้วยซิ “และ?”

อา.. นี่สิยากของจริง จะตอบยังไงดีล่ะ “ฉัน.. ขอโทษจริงๆ ฉันเกือบทำนายตาย”

จอห์นรอต่อไป เขาเพ่งมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าของร่างสูงตรงหน้า เชอร์ล็อคกำลังคิดอยู่ ความเงียบระหว่างพวกเขาทำให้เชอร์ล็อคแทบสติแตก เหงื่อเริ่มออกซะแล้วสิ “อะไรอีก?”

เชอร์ล็อคแพนิกเอามากๆ อะไรอีกงั้นหรอ? มันมีอะไรอีกหรือไง?

“ขอโทษที่เอ่อ.. ซื้อนมมาผิด? ทำกาต้มน้ำร่วงเมื่อวันก่อน? เผาพรมตรงนั้นให้เป็นรู?”

จอห์นตัดสินใจจะให้เชอร์ล็อคหยุดพักบ้าง

“นายเกือบทำตัวเองตายเหมือนกันจำได้มั้ย? จริงๆแล้วฉันก็ไม่ยอมหรอกนะที่กลายเป็นตัวที่อยู่ดีๆก็จะระเบิดออกมาเมื่อไรก็ได้ เขาไม่ได้ต้องการฉัน ใช่ อย่างที่นายเห็น เขาลากฉันมาเป็นตัวล่อนาย” จอห์นงับขนมปังปื้งกินอีก “นายก็เกือบตาย” ประโยคท้ายนี้เขาพูดออกมาด้วยท่าทางสบายๆมาก มือของจอห์นสั่นไหวเล็กน้อย เขาจึงวางขนมปังลงแล้วเอามือวางบนตักเพื่อสงบความสั่นของมือนั่น

ตอนนี้เชอร์ล็อคตัวชาไปหมดละ เขาพยักหน้า, เบามากๆ

“มันเป็น..” เขากะพริบตา “ความสะเพร่าของฉันเอง”

“สะเพร่ามาก มากกว่าที่เคยเป็น ใช่มั้ย?”

เชอร์ล็อคพยักหน้า นั่งเงียบให้ครบนาที “งั้น เอ่อ.. เราหายกันแล้วใช่มั้ย?”

ครั้งนี้เองที่จอห์นส่ายหน้า “ไม่ นายยังติดหนี้ฉันอยู่”

“ติดหนี้นาย?” เชอร์ล็อคพูดซ้ำเพื่อความมั่นใจ

“ใช่” จอห์นจิบชาเล็กๆ ก่อนจะทำหน้าประมาณว่า ‘อา ร้อนเกินไปนะเนี่ย’ ซึ่งมันไม่ควรทำเท่าไร เขาจึงไปทำหน้าเป็นอย่างอื่น อาจจะเกี่ยวกับสิ่งที่เขากำลังจะพูดกับเชอร์ล็อคต่อไปนี้ เชอร์ล็อครอ ตอนนี้เขารู้สึกกลัวแบบอธิบายไม่ได้ “นายต้องชดใช้ กับความเจ็บ ความทรมานที่นายทำไว้”

“ชดชะ–“

“ใช่ ชดใช้”

เชอร์ล็อคล้วงเข้ากระเป่าตังค์ตัวเอง นั่งนึกว่ามีตังค์เหลืออยู่เท่าไร “เอ่อ ฉันมีตังค์อยู่นิดหน่อ–“

“ไม่ ไม่”

“ไม่?”

“ไม่ใช่กับเงิน”

“แล้วจะเอาอะไรล่ะ?”

จอห์นงับขนมปังเพิ่มอีก “ขอนึกก่อน”

เชอร์ล็อคกลืนน้ำลายดังเอื้อก อะไร? ซักผ้าเดือนนึง? สามเดือน? ให้ออกไปซื้อของ? ทำกับข้าว? ตายละ ถ้าจอห์นขอให้เขาลาออกจากงาน? รีบสกัดความคิดนี้ออกไปเลยนะ

“ฉันจูบนายได้นะ” เชอร์ล็อคพึมพำ

จอห์นเงยหน้าขึ้นอย่างเร็ว “นายว่าไงนะ?” เสียงของเขาเหมือน ณ บัดนี้ขนมปังปิ้งได้ติดคอเขาไปซะแล้ว

“เปล่า เปล่า ไม่มีอะไร”

“ไม่ๆ มันมี ตะกี้นายว่าไงนะ”

“เอ่อ ถ้านายอยากรู้จริงๆละก็นะ ฉันชดใช้นายได้ด้วยจูบ”

“.. นายใช้สมองส่วนไหนคิดเนี้ยห้ะ” จอห์นขมวดคิ้วในสไตล์ของเขาใส่นักสืบตรงหน้า

“ก็บอกแล้วว่าช่างมันเถอะ” เชอร์ล็อคมองไปทางอื่น “ก็ ตังค์นายก็ไม่เอา จะให้ฉันฆ่าเชื้อโรคในอ่างอาบน้ำกับตู้เย็นมั้ยละ?”

“เข้าท่านี่”

“อะไร? ตู้เย็นอ่ะนะ?”

“ไม่ๆ อย่างแรกก่อนตู้เย็น แต่ทำความสะอาดตู้เย็นนี่ก็ดีนะ”

เชอร์ล็อคคิดได้ซักพัก “จูบหรอ?”

“ใช่ แต่ไม่ใช่จูบเดียวแน่ๆ ขอคิดก่อน”

เชอร์ล็อคปรับท่าเป็นท่ากอดอก “แล้วจะเอาเท่าไรละ?”

“ซักพันจูบน่าจะดี”

ดวงตาเชอร์ล็อคขยายขึ้นเล็กน้อย

“หนึ่งพันจูบ”

“ใช่ เอานั่นละ” จอห์นหยุดพูดกลางประโยค “เป็นการชดใช้”

อกของเชอร์ล็อคร้อนผ่าว แถมหัวใจของเขาก็เต้นแรงเอามากซะด้วย

“เว้นแต่ว่า ถ้านายล้อเล่น?”

“เปล่า” เชอร์ล็อคตอบทันที เพราะจริงๆแล้วเขาไม่ได้ ล้อเล่น

“โอเค”

“ฉันว่ามันก็แฟร์ดี”

“เอาตามนั้นแล้วกัน”

“ได้” จอห์นจัดการขนมปังปิ้งของเขาอีกครั้ง เชอร์ล็อคเริ่มรู้สึก ม้วนๆในท้อง อาจจะเป็นเพราะตื่นเต้น หรือกลัว สุดท้ายเขาก็สรุปออกมาว่ามันคือทั้ง 2 อย่างนั้นฟิวชั่นกัน

“เอ่อ..” เชอร์ล็อคเปิดปากขึ้น พยายามบังคับเสียงตัวเองให้ปกติที่สุด “จะให้ทำยังไง?”

“ไม่รู้สิ” จอห์นตอบด้วยปากที่เต็มไปด้วยขนมปัง “นี่ไอเดียนายนี่” เขาดูไม่สนใจกับคำถามของเชอร์ล็อคเลยซักนิด

“งั้นก็ได้” เชอร์ล็อคเอามือประสานกันแรงเล็กน้อยจนเกิดเป็นเสียงปรบมือ “ฉันคิดไว้ว่าฉันจะจูบนาย 5 ครั้งต่อวัน รวมแล้วก็ทั้งหมด 200 วัน เอามั้ย?”

“ได้เสมอ”

จอห์นเคี้ยวขนมปังของเขาจนละเอียดแล้วค่อยๆกลืน “ฟังดูเข้าท่า จะเริ่มเลยมั้ย?”

“เอาแบบนี้ีกว่า” เชอร์็ล็อคคว้าดินสอจากโต๊ะแล้ววิ่งไปที่ปฎิทิน “แบบนี้” เขาวงกลมรอบวันต่างๆเรียงไปเรื่อยๆจนครบ 200 วัน ตอนนี้ขากับแขนของเขาอ่อนแรงอย่างช่วยไม่ได้ อดทนหน่อยสิเชอร์ล็อค

“อืม ได้อยู่นะ” จอห์นเพ่งมองด้วยความพอใจ

“ดี เริ่มเลยมั้ย?”

จอห์นพยักหน้าตอบกลับ “เมื่อไรก็ได้ที่นายพร้อม”

เชอร์ล็อคเดินไปใกล้ๆจอห์น เขาเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆจอห์นก่อนจะเอาริมฝีปากสัมผัสที่หัวเล็กๆของจอห์น

หนึ่ง

แล้ว, มันก็เริ่มขึ้น

//

วันที่ 2

จูบ 1 จูบเมื่อวานนี่ที่จริงถ้าไม่กล้าจริงไม่ทำนะเนี่ย วันที่ 2 เชอร์ล็อคจึงตัดสินใจทำมันใ้ห้ดีขึ้น เขาจูบจอห์นลงไปที่เดิมกับวันแรกในตอนเช้าแล้วพยายามทำเหมือนมันเป็นสิ่งที่ทำประจำจนไม่คิดอะไร (ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะจะบอก) เขาจูบที่ไหล่ซ้ายตอนสายๆ, จูบตอนเกือบๆเที่ยงที่หน้าผาก, จูบตอนอาหารเที่ยงที่ขมับ, จูบเวลาน้ำชา, จูบตอนก่อนอาหารเย็นและตอนอาหารเย็นที่แก้ม และสุดท้าย จูบตอนดึกที่เขาพยายามจะจูบที่แก้มแต่ดันไปลงที่หู

จอห์นมักจะแอบตลกกับท่าทางของเชอร์ล็อคตอนที่มองไปรอบตัวเขาหาที่จูบ จอห์นจึงต้องหยุดกระทำทุกอย่างให้เขาได้มอง จอห์นยิ้มให้เชอร์ล็อค จากนั้นเชอร์ล็อคจึงรีบวิ่งไปที่ปฎิทินเพื่อมาร์คว่าวันนี้จูบไปเท่าไร

“เก้า” เชอร์ล็อคประกาศบอกจอห์นด้วยความร่าเริง “ถือว่าดีสำหรับวันที่ 2”

“เยี่ยมเลย” จอห์นว่าพลางหาวขึ้นมาด้วยความง่วง “งั้นฉันไปนอนล่ะ”

“เดี๋ยว!” เชอร์ล็อคเรียกคนตัวเล็กข้างหน้าไว้ เขาหยุดเดินแล้วหันมา เชอร์ล็อคค่อยๆจูบไปลงที่จมูกของอีกฝ่าย “ฝันดี”

จอห์นยิ้มขึ้น “ฝันดี”

10

 

//

วันที่ 11

ปกติเชอร์ล็อคจะจูบจอห์นเป็นเวลาๆ แต่เขาเบื่อ (เบื่อง่ายไปปะ) เขาเลยเลือกที่จะจูบที่เดียวตอนท้ายๆของวันไปเลย พอถึงเวลานั้น จอห์นก็จะอยู่นิ่งๆ ให้เชอร์ล็อคได้จูบแล้วก็นับว่าเขาจูบไปกี่ครั้ง ปกติเขาจะชอบจูบที่แก้มน่ะ

หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า

เชอร์ล็อคผละออกมา ดวงตาของเขามองลงไปข้างล่าง เพ่งลงไปยังซักอย่างใกล้ๆเท้าของจอห์น

“ฝันดี” จอห์นว่าขึ้น เชอร์ล็อคพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องนอนไปเงียบๆ วันนั้นเองที่จอห์นเป็นคนมาร์คจูบของวัน

54 55 56

 

ก็ ตามนั้นแหละ

//

วันที่ 17

ซากศพคนตายตรงหน้าเป็นอะไรที่เพิ่งพลังให้เชอร์ล็อคเอามากๆ เพิ่มกับจูบที่เขาให้จอห์นตอนออกทำงานด้วย

เชอร์ล็อคเต้นไปรอบๆศพ เสียงและท่าทางของเขาตื่่นเต้นและสนุกสนานสุดๆ (เฮ้ย แต่นี่มีคนตายอยู่ข้างหน้านะ) ผมหยิกสั้นสีดำของเขาส่ายไปมา เสียงเสื้อโค้ตของเขาหมุนไปมาดัง WSSH เหมือนชื่อย่อของเขาเอง (William Sherlock Scott Holmes) เท้าโดดไปโดดมาไม่มีที่ท่าว่าจะอยู่นิ่ง, ปากก็พูดถึงสิ่งที่ไม่สามารถเข้าใจได้จากซพตรงหน้า จอห์นที่ยืนอยู่ตรงนั้นพยายามแปลมันให้เป็นภาษาของเขาเองบางทีเขาก็ไม่ทำนะ ส่วนใหญ่เขาชอบนั่งดูเอามากกว่า นั่งดูเหมือนโชว์ที่เยี่ยมที่สุดในเมือง (?)

“จริงหรอ?” จอห์นถามขึ้นด้วยความตะลึงในข้ออนุมานของเชอร์ล็อค

“แน่นอนที่สุด” เชอร์ล็อคตอบ

“สุดยอดเลยแฮะ”

“โอ้ งั้นหรอ” เชอร์ล็อคตอบพลางถอนหายใจเบาๆ แต่เขาตอบกลับจากคำชมของคู่หูได้แค่นั้น แย่จัง เป็นคนตอบใครไม่เก่งนี่นา เขาจึงบรรจงจูบคนตรงหน้าไป 2 ที

“ห้ามถามอะไรทั้งนั้น” จอห์นเหลือบมองสารวัตรเลสตราดที่ตอนนี้อึ้งเป็นโอ่งข้างบ้านแล้ว (ห้ะ)

“ก็ไม่ได้จะถามอะไรเลย จริงๆนะ”

“นั่นมันอะไรน่ะ?” จ่าโดโนแวนเดินเข้ามาเมื่อเชอร์ล็อคเดินสวนออกไปพอดี ตอนนี้รีแอคชั่นของเธอแบบ ว็อทดาฟัคอิสโกวิ่งออนอินเฮียร์ แต่แบบว่าเก็บไว้ลึกๆเถอะ

“ทำไมหรือ?” จอห์นถาม

“ตัวประหลาดเพิ่งจะจูบนาย?” เธอกระพริบตาแบบไม่อยากจะเชื่อ “2 ครั้ง?”

จอห์นถอนหายใจทิ้งกับคำถาม “ใช่ เขาจูบฉัน 2 ครั้ง”

โดโนแวนอึ้งไปเลย เอ่อ ต้องหาอะไรมาตอบที่มันสอดคล้องกะสถานการณ์แบบนี้วะหน่อยละ สุดท้ายเธอก็ลงด้วยประโยคว่า “ทำไมอะ?”

จอห์นเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรเหมือนกัน เขานึกหาคำตอบ คำตอบที่ ใช้ได้  ไม่ใช่คำตอบไร้สาระที่ยิ่งฟังก็ยิ่งงง จะให้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดก็ยังไงอยู่ล่ะมั้ง

“นั่นน่ะสิ เพราะอะไรน้า” พูดได้แค่นี้แหละ

จ่าโดโนแวนหัวเราะแล้วเดินออกไปทำภารกิจของเธอต่อ

“แปดสิบห้านะจอห์น แปดสิบห้า” เชอร์ล็อคตะโกนบอกจอห์นที่อยู่อีกฟาก จอห์นยิ้ม โดโนแวนได้ยินก็หัวเราะอีกครั้ง

85

 

//

วันที่ 21

เชอร์ล็อคเป็นคนนั่งไม่ติดเก้าอี้ ถึงแม้จะมีแขกก็เหอะ ก็แขกนี่เป็น พี่ชาย  ของเขานี่นา จะทำอะไรก็ได้อยู่แล้วใช่มั้ย

“มายครอฟ..” เชอร์ล็อคทักพี่ชายเขาด้วยความหงุดหงิดเล็กๆในน้ำเสียง
“ไง เชอร์ล็อค ที่ฉันมานี่เพราะฉันมีคดีที่ค่อนข้างเร่งด่วนอยากให้..” มายครอฟพูดด้วยเสียงเรียบๆเนิ่นๆตามสไตล์ของเขาก่อนจะถูกน้องชายบ้านี่ขัด

“ไม่สนใจ” เชอร์ล็อคประกาศกร้าวขึ้น ก่อนจะคว้าบางอย่างบนโต๊ะ อะไรก็ได้ หนังสือพิมพ์ แก้วน้ำ อะไรก็ช่าง อะไรก็ได้ที่ปิดหน้าเขาต่อมายครอฟให้ดูเท่ๆ

“อะไรของนายเนี่ยเชอร์ล็อค”

“ฉันว่าจอห์นเป็นคนที่ค่อนข้างคุยเข้าประเด็นได้เยี่ยมยอดเลยนะ, มายครอฟ” เชอร์ล็อคลุกจากเก้าอี้ “ฉันจะไปซื้อนม” เขาทิ้งท้ายประโยคนั้นไว้กับพี่ชายก่อนจะเขาไปจูบจอห์นที่หัวของเขาทีนึง มายครอฟพยายามไม่หาว แต่ก็หาวออกไปแล้ว

“หนึ่งร้อยสี่” เชอร์ล็อคพูดทิ้งท้ายไว้กับคนอีกคนในห้องแล้วก็วิ่งหายไปกับบันได

จอห์นกับมายครอฟนั่งเงียบไปประมาณ 37 วินาทีเป๊ะ ก่อนมายครอฟจะพูดอะไรขึ้นมา

“หนึ่งร้อยสี่งั้นหรือ?” มายครอฟถามขึ้นด้วยความสุภาพ

//

วันที่ 45

จอห์นนอนอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขกของเขา มือนึงกุมท้องไว้ด้วยความเจ็บปวด ใช่แล้ว เขาไม่สบายเท่าไร เสียงฝีเท้าของคนตัวสูงข้างหน้าทำร้ายเยื่อแก้วหูของเขาอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ มันแสบเอามากๆ เชอร์ล็อคกระโจนเข้าใส่จอห์น มือของเขาจับไปทั่วตัวของคนตัวเล็กที่ไม่สบายตรงหน้า เลือดของเขาเริ่มไม่ทำงาน ซวยละ ซวยละ

“เชอร์ล็อค–“ จอห์นพูดด้วยความล้า

เชอร์ล็อคค่อยๆประทับริมฝีปากของเขาลงไปยังส่วนๆต่างของจอห์นด้วยความเป็นห่วง (แหม่ ฟินเลยทีเดียวนะฮะ ถถถ – ////-)

“เชอร์ล็อค–“

เชอร์ล็อคยังคงจูบต่อไป ช่วยไม่ได้นี่นา

“ฉันสบายดี”

เชอร์ล็อคหยุดการกระทำของเขาในตอนที่ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้ๆขมับของคุณหมอตัวเล็กข้างหน้า

“อะไรนะ?”

“ฉัน สบายดี” จอห์นค่อยๆขยังตัวให้ลุกขึ้นนั่งสะดวก ก่อนจะจับหน้าผากตัวเอง “นายเป็นไรมั้ย?”

เชอร์ล็อคพยักหน้าเบาๆ

“เอ่อ ช่วยฉันลุกหน่อยสิ” เชอร์ล็อคค่อยๆดึงจอห์นขึ้นมาจากโซฟา

ตอนนี้พวกเขายืนอยู่หน้าปฎิทินติดผนัง

“จอห์น”

“ห้ะ”

“พอดีร่างกายมันเริ่มล้าอะ ฉันลืมไปว่าเราจูบกันไปกี่รอบเมื่อตะกี้”

“อ้าวหรอ”

“นายได้.. นับมั้ย”

“เปล่าอะ ฉันเริ่มนับไม่ถูกหลังจากจูบที่ 8”

“หืมม” เชอร์ล็อคเดินเข้าไปใกล้ปฎิทิน “งั้นฉันจะมาร์คว่า 20 ละกัน”

“ฉันรู้สึกเหมือนมันมากกว่า 20 อ่ะ”

“…”

“ช่างมันเถอะ ฉันก็นับไม่ถูกเหมือนกัน เอา 20 นั่นแหละ”

“ฉันไม่อยากโกงนายด้วยการโกหกว่ามันน้อยกว่าที่จูบไปอะ”

“นายไม่โกงหรอก”

“งั้นหรอ”

จอห์นยิ้ม

“พรุ่งนี้ฉันจะจูบนายเยอะๆเลยคอยดู”

“โอ้ จะดีหรอ”

“เว้นว่าถ้านายไม่อยาก” เชอร์ล็อคก้มหน้าลง จอห์นมองไปที่เขาก่อนจะรู้ว่าโดนล้ออยู่ “ยกเว้นอีกอย่างว่าถ้านายไม่สบาย”

“จะพยายามสบายดีให้แล้วกัน” จอห์นพูดก่อนแอบหันไปยิ้มทางอื่น

//

วันที่ 58

เชอร์ล็อคไม่ได้ไปไหน เขาไม่สบาย เขาต้องขลุกอยู่ในเตียงทั้งวัน ทั้งเป็นทุกข์ ทั้งคลื่นไส้ ทั้งร้อนทั้งหนาว โคตรเฉื่อยชา ความรู้สึกประหลาดถาโถมเข้ามาไม่หยุด แฟลทเมทของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับชา (ยังไม่ได้กิน) ขนมปังปิ้ง (ยังไม่ได้กิน) พาราเซตามอล (เป็นของที่เชอร์ล็อคไม่ชอบเท่าไร มาพร้อมกับน้ำ) จอห์นเอามือจับหน้าผากของเชอร์ล็อคก่อนจะสั่งเข้าให้กินอาหารพวกนี้แล้วเข้านอน

“ไม่อยากนอนอะ” เชอร์ล็อคคัดค้าน

“นอนแล้วอาการจะดีขึ้นนะ”

“ไม่ดี”

“ก็ได้ ฉัน จะรู้สึกดีขึ้นถ้านายนอน”

เชอร์ล็อคหาวขึ้นมาเบาๆ เขาค่อยๆหลับตาลงแล้วหวังว่าแสงสว่างนอกเปลือกตาเขาจะดับลงซักที จอห์นเห็นก็รู้จึงปิดไฟ เชอร์ล็อคซุกหน้าตัวเองเข้าไปในหมอน (คาวาอิเป็นบ้าเลยอะ -///- นึกภาพออกด้วย)

“นอนซะ” จอห์นทิ้งท้าย ตอนนั้นเองที่เชอร์ล็อครู้สึกถึงริมฝีปากของใครบางคนประทับลงมาที่หัวของเขา เชอร์ล็อคเด้งตัวขึ้นจากหมอน ก่อนจะมองไปที่จอห์นที่กำลังปิดประตู

“นายจูบฉัน”

“ก็ใช่น่ะสิ”

เชอร์ล็อคมองเพื่อนซี้เขาตรงหน้า “นายจูบฉัน” เขาพยายามปรับเสียงให้เรียบแต่ดูกวนประสาทให้มากที่สุด

“ไม่เป็นไร นายติดฉันไว้จูบนึงก็ได้” จอห์นยิ้มก่อนจะปิดประตูจากไป

//

วันที่ 61

วันนี้วันอังคาร จอห์นเลยได้รับจูบโบนัส

“นั่นจูบที่หก” จอห์นพูดพลางวางแก้วลงในอ่างล้างจาน

“อ่อหรอ” เชอร์ล็อคถาม จอห์นพยักหน้าตอบ

“ไม่ยักรู้ว่านายก็นับจูบไว้” เชอร์ล็อคถอนหายใจเบาๆ

“บางวันก็ไม่นับนะ แต่นั่นครั้งที่หก”

“หรอ ฉันติดนายไว้จูบนึง จำได้มั้ยตอนฉันไม่สบายน่ะ” เชอร์ล็อคเดินไปใกล้ๆปฎิทิน

“อ่อ จริงด้วย” จอห์นมองเชอร์ล็อคที่เดินห่างออกไป “เดี๋ยว นายจะจดมันลงไปหรือเปล่า”

“เอ่อ ไม่อะ นับเป็นฟรีอันนึงละกัน”

จอห์นได้ยินก็ค่อยๆก้มหน้าซ่อนยิ้มเล็กๆของเขาไว้

//

วันที่ 77

เย็นนี้มีไวน์้เป็นอาหารเย็น ไวน์ค่อนข้างเยอะด้วย วัันนี้ทั้งวันเชอร์ล็อคเลยไม่ได้จูบจอห์นเลย

“ทิ้งจานไว้ตรงนั้นแหละ” จอห์นสั่งขึ้นจากโซฟาที่เขานอนอยู่ เขายังไม่อยากขยับไปไหน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ เชอร์ล็อคเองก็นอนกางแข้งกางขาอยู่ที่โซฟาอีกตัวนึง ครึ่งนึงของตัวเขาอยู่บนโซฟา อีกครึ่งไหลลงมาแปะอยู่ที่พื้น (ถ้าจะขี้เกียจขนาดนั้นอะนะหล่อน) จอห์นสังเกตเห็นเชอร์ล็อคพึมพำอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้ยิน ริมฝีปากเรียวบางของเขาขยับอย่างน่ารัก พวกมันดูงดงามเอามากๆ จอห์นนั่งนึกว่าจะรู้สึกยังไงถ้าริมฝีปากพวกนั้นติดอยู่กับริมผีปากของเขา สี่ร้อยห้าสิบเก้าจูบที่ผ่านมา ทั้งหมดไม่เคยจะมีจูบที่เป็นปากต่อปาก น่าเสียดายชะมัดเลย

“เอ่อ” จอห์นค่อยๆขยับตัวขึ้นจากโซฟา รู้สึกตัวหนักเป็นบ้า “ไปนอนล่ะ”

เชอร์ล็อคมองมาที่เขา ไม่ตอบอะไร ปากของเขาหยุดขยับแล้ว ว้า แย่จัง จอห์นพยายามทรงตัวให้ได้ก่อนจะเริ่มเดิน

“นายจะนอนตรงนั้นหรอ” เขาถามเพื่อนตัวสูงของเขาขึ้น เชอร์ล็อคค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างสวยงาม แบบเมาๆอะนะ แต่เขา่ไม่เมาเท่าจอห์น แน่นอนว่าเชอร์ล็อคไม่ชอบดื่มอะไรพวกนี้ เชอร์ล็อคเดินไปขวางจอห์นที่กำลังจะเดินเข้าห้องตัวเอง จอห์นมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย ก่อนที่เชอร์ล็อคจะค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับของจอห์น ผู้ถูกกระทำสะดุ้งเล็กๆกับการรู้สึกต่อสัมผัสนี่ จูบปากต่อปาก มันรู้สึกอ่อนนุ่มมากๆแต่ว่าริมฝีปากของแต่ละคนนั้นไม่ได้ขยับ อยู่แค่ตรงนั้น จอห์นไม่กล้าแม้กระทั่งหลับตา แต่เชอร์ล็อคหลับตานะ เขาโน้ตมันเข้าสิ่งที่น่าสนใจซะด้วย พวกเขายืนค้างอยู่อย่างนั้นประมาณ 20 วิก่อนเชอร์ล็อคจะผละออกเล็กน้อยแค่มีพื้นที่พอที่จะพูด

“ฝันดี”

“เราเมาใช่มั้ย” จอห์นถามขึ้นแบบเมาๆ เมาไวน์หรือเมาจูบก็ไม่รู้เหมือนกัน

“นิดหน่อย”

“ฉันก็เมา?”

“แล้วนายจะบอกว่าจูบนั่นไม่นับหรือยังไง” เชอร์ล็อคพูดพลางผลักตัวเองออกจากจอห์นมากขึ้น

จอห์นพยักหน้าก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นส่ายหน้าอย่างไว “ไม่ เอ้ย นับสินับ”

460

//

วันที่ 86

เชอร์ล็อคยืนมองอยู่ข้างหน้าปฎิทินมาร์คจูบ 516 จูบแล้วหรอ มาได้ครึ่งทางแล้วสินะ

เขาทำหน้าบึ้งเล็กๆก่อนจะมาร์คเพิ่มลงปฎิทิน แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ

เป็นไปได้หรอ? มันไม่น่าจะเป็นไปได้

แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ

เขาไม่อยากให้มันจบลง..

//

วันที่ 93

“อะ เอ่อ ขอบใจนะเชอร์ล็อค” จอห์นพูดขึ้น “พวกมัน.. น่ารักเอามากๆ” นี่คือคำชมจากจอห์นถึงเชอร์ล็อคเมื่อเขาได้ของขวัญคริสต์มาสจากเขา เอ่อ มีเคสมือถือของจอห์นที่รูปร่างเหมือนหูคน (“นี่ของจริงหรือเปล่าเชอร์ล็อค”“เสียดายที่ไม่ใช่ของจริงอะนะ”) ขนมขบเคี้ยวหนอนทอดรส BBQ (“มีคนบอกว่าอร่อยน่ะ”“บอกว่าหรอ? นายไม่เคยกินใช่มั้ยเนี่ย”“ไม่เคย แต่ฉันซื้อมาเยอะอะ ไว้แบ่งกันกินก็ได้”“ได้ ดีที่สุดเลย”)

“ขอบใจ”

เชอร์ล็อคเอี้ยวตัวไปข้างหน้าแล้วหอมแก้มจอห์นอย่างนุ่มนวล

“ไม่ต้องใช้มิสเทิลทอลแล้วสินะ” เชอร์ล็อคถาม

“ใช่ สุขสันต์วันคริสต์มาสนะเชอร์ล็อค”

“นายด้วยจอห์น”

จุ๊บ จุ๊บ

550 551 552

 

//

วันที่ 105

พื้นผิวของแม่น้ำทั้งเย็นทั้งหนาว พวกเขาพยายามเดินไปเรื่อยๆ แบบหนาวๆ ควันสีขาวของมาจากตัวพวกเขาเป็นระยะๆ

ศพ.. ศพอยู่ไหน? มันต้องมีศพซักที่สิ

“จอห์น จอห์นน ดูโน่น” เชอร์ล็อคใช้มือเรียวในถุงมือสีดำของเขาชี้ไปทางนึง มันไม่ใช่ศพแต่เป็นอะไรที่ดีกว่านั้น

ในทางที่เชอร์ล็อคชี้ มันเป็นเหมือนอะไรซักอย่างหมุนๆจนเป็นสีดำ อยู่ใกล้พื้นแต่มันค่อยๆลอยสูงขึ้น  สูงเลยแม่น้ำ สูงเลยต้นไม้ มีเยอะแยะมากมาย ซึ่งสวยเอามากๆ

“นั่นอะไรน่ะ?” จอห์นถาม เขาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อความสะดวกในการมอง เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน มันสวยงามจนเหมือนโดนสะกดจิตเลยละ

“แสงเป็นพันๆแสงลอยขึ้นไปเรื่อยๆหาที่อยู่ใหม่”

“มัน..สวยมากๆ”

พวกเขารอจนกว่าบรรยากาศจะมึดลงจนเห็นชัด ไม่มีใครพูดอะไรกัน จากนั้นเชอร์ล็อคก็หันไปจูบคนข้างๆ 3 ครั้ง, หนักแน่นด้วย 2 ครั้งที่ขากรรไกร อีกครั้งนึงที่คอ ก่อนจะเอามือข้างนึงเอื้อมไปกอดจอห์นไว้แน่นๆ

“ทำไปเพื่อไรเนี่ย” จอห์นแอบยิ้มเขินอยู่ด้วยคนเดียว เจอแบบนี้ก็ต้องเขินเป็นธรรมดาสิ

เชอร์ล็อคยิ้มขึ้นมา “ฉันว่าคงเป็นเพราะมีความสุขละมั้ง”

629, 630, 631

 

//

วันที่ 106 ถึง 112

ไม่มีจูบ ไม่มีแม้แต่จะพูดถึงมัน

ผ่านมา 7 วันแล้วกับการไม่มีจูบ จอห์นจึงเดินเข้าห้องตัวเองไปเข้านอน แต่แล้วเขาก็หยุด หวังว่าหน้าเขาจะไม่แดงเหมือนที่เขาคิดไว้นะ

“เอ่อ..”

เชอร์ล็อคมองขึ้นมาจากหนังสือ “อะไรหรอ?”

“ฉันไปจะนอนละ”

“โอเค ฝันดี”

จอห์นเดินไปข้างหน้า ก่อนจะหยุดอีกครั้ง “นายจะไม่เอ่อ..”

เชอร์ล็อคมองขึ้นมาจากหนังสืออีกครั้ง “อะไรอีก?”

“นายก็รู้นี่”

เชอร์ล็อคเริ่มอารมณ์เสีย “ปัดโธ่ ฉันอ่านหนังสืออยู่นะ”

จอห์นก้มหน้า หน้าเขาเริ่มแดงแจ๊ “จูบฉันหน่อยสิ” เสียงของเขาอ่อยสุดๆ

เชอร์ล็อคถอนหายใจ “เ่อ่อ ไม่ละ ไม่สิ หมายถึง เหลืออีกตั้งหลายวัน เราไม่จำเป็นต้องรีบอยู่แล้ว ที่จริงเราจูบกันมาเกินที่เคยคำนวณไว้แล้วด้วยซ้ำ” เชอร์ล็อคค้าง ก่อนหน้าจะเริ่มแดงบ้าง “หรือไม่ก็ นายอยากให้มันเสร็จไปในวันนี้” เขาลดเสียงลงด้วยความเขิน

“ไม่ๆ ไม่ ไม่ต้อง ฉันแค่เอ่อ อยากจะเช็คว่านายยังไม่ลืมน่ะ”

“ไม่ลืมหรอกน่า”

“อืม ก็ดี ฝันดีนะ”

“ฝันดีจ้ะ”

ยังคงอยู่ที่เดิม 631 

//

วันที่ 116 (เช้าตรู่)

“อะไรเนี่ย?” จอห์นครางขึ้นด้วยความง่วงเพราะเพิ่งตื่น เขามองไปยังนาฬิกา ‘1.33 น.’ ตีหนึ่งเองหรือ?

“ไม่มี ไม่มีอะไรหรอก” เชอร์ล็อคพูดขึ้น เขานั่งอยู่ตรงขอบเตียงของจอห์น นิ้วเรียวของเขาม้วนเล่นกับผ้าปูที่นอน แสงเล็กน้อยทำกับมุมทำให้จอห์นเห็นหน้าเชอร์ล็อคดูน่ารักขึ้นมาในระดับนึง เชอร์ล็อคกระซิบออกมาเบาๆ “ฉันว่า ฉันตัดสินใจจะมาจูบก่อนนอนให้นายน่ะ”

“ไม่ๆ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องหรอก ตอนนี้มันไม่ใช่จูบก่อนนอนแล้วน่ะสิ” จอห์นค้างประโยคไว้เมื่อเชอร์ล็อคค่อยๆคลานเข้ามาใกล้ๆ “ที่ฉันถามก็เพราะฉันอยากจูบนายต่างหาก..”

เชอร์ล็อคยื่นหน้าเขามาใกล้ๆคนตัวเล็กที่เขาโหยหาตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆประกบริมฝีปากลงที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างเร้าร้อน จูบนี่คล้ายๆกับจูบแบบเมาๆเมื่อวันนั้นแต่มันก็แค่คล้ายเท่านั้นแหละ เพราะครั้งนี้ริมฝีปากของเชอร์ล็อคกำลังขยับอยู่กับของจอห์น จอห์นเหมือนถูกสะกดจิต เขาขยับไปไหนไม่ได้ คนตัวสูงตรงหน้าใช้มือข้างนึงของเขากดหัวอีกฝ่ายจากด้านหลังไม่ให้ขยับไปไหน จอห์นตอนนี้อึ้งกิมกี่.. ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเขา เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากจูบตอบกลับด้วยความงงเล็กๆในใจ ก็เชอร์ล็อคจูบเขานี่ แบบ จูบจริงๆ  เลยเนี่ย

แล้วก็แบบ เชี่ย ไรวะ?

ริมผีปากนุ่มๆของเชอร์ล็อคขยับไปมากับริมฝีปากของจอห์น พวกเขาใช้ลิ้นด้วยนิดหน่อย นิดหน่อยประมาณว่าเคลื่อนเข้าและออกจากปากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ด้วยความเขินอายเล็กๆของเชอร์ล็อค เขาค่อยๆลิ้มรสของริมผีปากล่างของคนตรงหน้า ก่อนจะชักลิ้นเขากลับมาด้วยความเร็ว ลมหายใจของเชอร์ล็อคทั้งร้อนทั้งถี่อยู่ตรงหน้าใบหน้าของจอห์น นั่นไงลิ้นนั่นเข้ามาหาเข้าอีกแล้ว จอห์นเริ่มรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆภายในกางเกงของเขาตอนนี้ แล้วก็แบบ แม่งเกิดเชี่ยไรขึ้นจริงๆวะ?

เชอร์ล็อคใช้มือของเขาที่พยุงหัวของอีกฝ่ายไว้มาจับไว้ที่คาง จับเขาไว้ให้มั่นคง ก่อนจะผละจากจูบออกเผื่อหายใจแล้วกระแทกจูบเข้าไปอีกที

จอห์นไม่ทำอะไรนอกจากจูบตอบเขากลับ

จูบนี่ จูบนี่มันไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ มันทั้งอ่อนหวาน ทั้งอบอุ่น ทั้งน่าดึงดูดและนานที่สุดเท่าเคยจูบมา นี่มันโคตร ได้อารมณ์

จูบนี่เหมือนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้อตกลงของพวกเขา

จอห์นเองก็ไม่มั่นใจว่าจูบนั่นเชอร์ล็อคต้องการอะไร

//

วันที่ 116 (ต่อมา)

จอห์นเดินเข้ามาหาเชอร์ล็อคที่หมกหมุ่นอยู่กับงานวิทยาศาสตร์บ้านแตกของเขา

“เชอร์ล็อค”

เงียบ

“เชอร์ล็อค”

“หืมมม”

“อธิบายหน่อยได้มั้ย?”

“หาา?”

เงียบต่อไป

“มันเกิดอะไรขึ้น?”

“อะไรเกิดอะไรขึ้น?”

“นะ นายก็รู้นี่ แบบ นายก็รู้อะ กลางดึกเมื่อคืน มันเกิดอะไรขึ้น?” จอห์นตอบ เสียงเขาตะกุกตะกักด้วยความเขิน

เชอร์ล็อคไม่แม้แต่จะมองขึ้นมา “อะไรนะจอห์น? มันก็คือจูบไง นายไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ในหลายเดือนที่ผ่านมานี่เลยหรอ?”

“เชอร์ล็อค จูบนั่นมันแตกต่างกับจูบอื่น.. เอามากๆ” จอห์นหยุดพูด เขาเริ่มมานั่งนึกว่ามันน่าเย้ยหยันขนาดไหนที่ปิดประโยคแบบนั้น เขาเอามือลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติกลับมา “มัน คือ อะ ไร?” เขาถามอย่างสุภาพ

เชอร์ล็อคมองขึ้นมาจากงานของเขา ดวงตาของเขามืดมนจนดูไม่ออกว่ามีอะไรในใจ

“นายควรจะรู้ไว้ว่านั่นเป็นจูบที่ 632”

//

วันที่ 118

“เชอร์ล็อค”

“หืม”

“เราต้องคุยกันเรื่องเมื่อวันก่อนนะ”

เชอร์ล็อคหอมแก้มจอห์นอย่างรวดเร็ว

“คุยเรื่องอะไร?”

จอห์นมองด้วยสายตาที่แบบว่า ‘นายก็รู้นี่’

“640 นะจอห์น!”

//

วันที่ 143 (ข้ามซะไกล ถถถถ)

“ฉันเกลียดวันวาเลนไทน์”

“อ้าวหรอ ทำไมล่ะ?”

“ก็แค่วันที่มโนขึ้นมาเองว่าต้องประพฤติตัวอย่างนั้นอย่างนี้ น่าเบื่อชะมัด”

“อ่อ”

“แล้วก็นะ คงไม่มีเหตุผลที่ฉันต้องจูบนายในวันนี้ซินะ”

จอห์นกลืนน้ำลายดังเอื้อก “ไม่ดีกว่า”

“ก็ดี งั้นวันนี้ฉันจะไม่จูบนาย ถือซะว่าเล่นเอาให้มันขัดๆกะวาเลนไทน์”

“ก็ได้” จอห์นพยายามยิ้ม “นายไม่ชอบมันสุดๆเลยล่ะสิท่า”

“แน่นอน”

จอห์นจึงสรุปว่าเขาก็ไม่ชอบวันวาเลนไทน์เหมือนกัน

//

วันที่ 157

“จอห์น”

“หืม?”

“มีเรื่องจะบอก จูบพันครั้งที่ว่าน่ะ มันครบแล้ว” เชอร์ล็อคหยุดพูดเพื่อจะกลืนน้ำลาย “มันจบละ”

“จบแล้วหรอ?” บอกตรงๆว่าจอห์นตกใจอยู่เหมือนกัน นั่นก็ทำให้เชอร์ล็อคตกใจไปด้วย บบว่าตื่นเต้นอะ

“เร็วเนอะ” เชอร์ล็อคมาร์ุคจูบสุดท้ายลงปฎิทิน “เราเสร็จก่อนวันที่เราคำนวณไว้ซะอีก มีบางวันที่เราจูบเกิน วันนั้น แล้วก็วันนี้ อย่างที่นายขอมา”

“ใช่ ฉันจำได้ว่าฉันขอ”

เงียบ

จอห์นมองไปยังคนตัวสูงตรงหน้าที่กำลังมองไปที่ปฎิทิน

“ก็” จอห์นบิดขี้เกียจแล้วค่อยๆยิ้ม แต่ยิ้มของเขาเหมือนยิ้มแบบบึ้งๆซะส่วนใหญ่ “แค่นั้นแหละเนอะ ขอบคุณนะสำหรับเอ่อ.. ทั้งหมดนั่น” จอห์นเผลอปัดมือทำขวดยาของเชอร์ล็อคตกแตก สีของมันค่อยๆสว่างขึ้นและเริ่มมีฟองเมื่อมันสัมผัสกับพื้น

“อุ้ยซวยละ นั่นมันไม่ใช่.. ยาพิษใช่มั้ย?

“เอ่อ คงไม่มั้ง” เชอร์ล็อคพูด “ที่จริงแล้วมันเป็นยาพิษน่ะ แต่ช่างเถอะ ฉันมีไอเดียใหม่”

จอห์นที่กำลังจะไปหยิบไม้ถูพื้นชะงักขึ้น

“อะไรล่ะ?”

“นายจะเ่อ่อ.. เอาคืนฉันบ้างก็ได้นะ”

จอห์นได้ยินก็ยิ้มขึ้น “จริงหรอ?”

“ก็..นะ”

“หรอ นายคิดอะไรอยู่ล่ะ” จอห์นเท้าตัวเองเข้ากับโซฟา

เชอร์ล็อคยักไหล่ด้วยความไม่สนใจ “เราน่าจะทำข้อตกลงกันใหม่”

“ข้อตกลง?”

“ก็แบบ เอาคืน?”

“อ่อ นายอยากให้ฉันเอาคืน?”

เชอร์ล็อคพยักหน้าตอบ นั่นแหละ ที่เขาหมายถึง เขาพยายามบังคับไม่ให้หายใจถี่เกินไปเพราะตอนนี้เขานึกในใจอย่างเดียวคือ ฉันไม่อยากให้มันจบ ฉันอยากจูบนายต่อไป จริงๆแ้ล้วฉันชอบจูบนาย นะ จูบฉันหน่อยสิ จูบสิ จุ๊บ จุ๊บ โอ้ยคิดอะไรอยู่วะเนี่ย

 

จอห์นหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มร่าขึ้นมา เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเชอร์ล็อคเหมือนรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ “แน่นอนสิเราทำมันได้อีก”

เชอร์ล็อคได้ยินก็ยิ้มขึ้นอีกครั้ง

คุณหมอตัวเล็กเขย่งเท้าเล็กน้อย เอามือโอบคอคนตัวสูงข้างหน้าไว้แล้วบรจงประทับริมฝีปากของเขาลงด้วยกันอย่างดูดดื่ม

แล้วหนึ่งพันจูบก็เริ่มอีกครั้ง

และคงไม่จบง่ายๆแน่

//

---

อุบ๊ะะ จบแล้วววววว ; A ;

แหม่ ยาวเอาเรื่องเลยนะ 27 หน้ากระดาษเอสี่ = [] = แต่แต่งแค่ครึ่งวันเองอะ ถือว่าใช้ได้สำหรับมือใหม่หัดแปลใช่มะ?

ตอนอ่านฟิคนี้ครั้งแรกแบบ รักเลยอ่า โดยเฉพาะตอนวันที่ 116 กะ 77 ฟินนนนนส์ ใครฟินยกมือขึ้นค่ะ @_@ / เราเองอิอิ

ก็ ฟิคนี้เป็นฟิคแปลที่เป็นตัวขึ้นมาเรื่องแรกค่ะ เคยจะแปลเรื่องอื่นแต่ดองจนงานหายไปเลยค่ะ = A = แล้วก็บางทีฟิคที่จะแปลก็มีหลายแช้ปเกิ๊น.. ก็ล้มเลิกความพยายามไป อุแหม่ ฮิๆๆๆๆ

ฟิคนี้ถูกแต่งเมื่อปี 2011 ก็คือตอนที่มีเชอร์ล็อคแค่ซีซั่นเดียว จากเท่าที่อ่านมาเหมือนไรเตอร์พยายามแต่งต่อจาก The Great Game ที่ว่าทั้งจอห์นทั้งเชอร์ล็อคเกือบตายเพราะระเบิดของโมริอาตี้

ตื่นเต้นอะเปิดบล็อกลงฟิคแปลครั้งแรก ; A ; ว่าแต่เวิร์ดเพรสมันใช้ยังไงกันหืม?

เราเป็นคนบรรยายอะไรไม่เก่ง สังเกตมะ? ใช้ศัพท์อ้อมซ้ำๆจนเอียน =_= อยากลองใช้ศัพท์อ้อมๆให้มันสวยงามเหมือนฟิคคนอื่นเขาบ้างงะ แต่ทำยังไง๊ยังไงก็เฟล

เอาเป็นว่าถนัดยังไงก็ใช้แบบนั้นไปเถอะสินะค่ะ..

// โผล่กลับมาแก้สเปซวันที่ 16 / 8 / 14

บายยยยยยยยยยยยยยย